“Ούτε μύγα στο σπαθί σου!”. Πόσες φορές άκουσε τη φράση αυτή από τα χείλη του αγαπημένου της πατέρα, που πάντα τη συμπλήρωνε φέρνοντας σαν παράδειγμα τη γιαγιά της και το πώς πορεύτηκε στη ζωή της. Μια δυνατή γυναίκα, αγέρωχη, με ένα ανέκφραστο πρόσωπο και έναν σκληρό χαρακτήρα που δεν είχε καμιά σχέση με το δικό της χαρακτήρα. Και αναρωτιόταν πάντα πώς θα μπορούσε να της μοιάσει. Ήθελε να της μοιάσει;
Τα χρόνια πέρασαν, μεγάλωσε, μορφώθηκε. Έγινε πετυχημένη, ανεξάρτητη. Υπήρξε τυχερή, συνάντησε και παντρεύτηκε τον μεγάλο έρωτα της ζωής της, έκανε οικογένεια. Οικονομικά, ούτε μύγα στο σπαθί της… συναισθηματικά, σμήνος από μύγες, που τσίμπαγαν και λέρωναν ό,τι κτίστηκε με τόσο πάθος, τόσο πόθο, τόση ένταση και έκσταση! Και εκείνη, όχι απλά ένας θεατής, αλλά μέρος πολλών κακοστημένων παραστάσεων, με άθλιους κομπάρσους που αγωνίζονταν με κάθε θεμιτό ή αθέμιτο μέσο να πάρουν τη θέση της πρωταγωνίστριας.
Και η έκβαση πάντα ίδια. Καμιά κομπάρσος δεν κατάφερε, παρά μόνο πρόσκαιρα να πρωταγωνιστήσει, άφηνε όμως το αγκάθι της και η πρωταγωνίστρια αγωνιζόταν, μάζευε τα κομμάτια της, γιάτρευε την πληγή της και προχωρούσε με τη δύναμη που της έδινε η συγχώρεση, η αγάπη, η αφοσίωση… και όλα αυτά μέχρι την επόμενη παράσταση.
Μάγια