Ερωτευτήκαμε πολύ σε λάθος χρόνους. Θελήσαμε τα ίδια, αλλά σε άλλες χρονικές στιγμές. Θέλαμε να κάνουμε το ίδιο ταξίδι, όμως εγώ πήγα νωρίς πολύ να περιμένω το τρένο, μέχρι που κουράστηκα και έφυγα και εσύ έφτασες με καθυστέρηση και είχε ήδη φύγει. Θέλαμε πολύ και οι δύο να κάνουμε αυτό το ταξίδι μαζί… Μόνο μαζί… Πράγματι, υπήρχε για μας αυτό το δρομολόγιο που θα μας ταξίδευε στο όνειρο.
Η δίκη μου παρορμητικότητα, να γίνουν όλα τώρα, να προλάβουμε, να τα κάνουμε όλα και η δική σου αναβλητικότητα, να τα κάνουμε όλα μέσα σε κουτάκια, τακτοποιημένα και σιγά σιγά, το “ό,τι είναι να γίνει, θα γίνει” το δικό σου – Θεέ μου, πόσο με εκνεύριζε αυτή η φράση! – σε μόνιμη πάλη με τον εκρηκτικό μου χαρακτήρα που πίστευε πως φτιάχνουμε τη ζωή που θέλουμε εμείς και τις όποιες δυσκολίες τις κερδίζει η αγάπη.
Η αγάπη όμως δεν κερδίζει, τουλάχιστον όχι όταν είναι μονόπλευρη. Με ερωτεύτηκες πολύ ναι, αλλά σε λάθος χρόνο, όταν η φλόγα του δικού μου έρωτα έσβησε από τις απανωτές σου ρίψεις νερού. Τότε ήταν νωρίς, είχες δίκιο ίσως, τώρα είναι αργά όμως, δεν διψούν οι επιθυμίες, δεν ζωντανεύουν τα πεθαμένα θέλω. Σε λάθος χρόνους είχαμε τα ίδια θέλω.
Mary R