Πέρασαν οι ζέστες μέρες του καλοκαιριού και της ξεγνοιασιάς και σιγά- σιγά η γη αφήνει το καταπράσινο φόρεμά της πίσω, φορώντας το χρυσό κίτρινο. Πόσο μαγευτική θέα είναι αυτή η πανδαισία χρωμάτων! Πόσες μυρωδιές, καρπούς και αρώματα έχει ετούτη η εποχή! Αλίμονο στα μάτια που δεν μπορούν να χαρούν τέτοια θέα. Ο ήλιος σιγά – σιγά δίνει την θέση του στα σύννεφα. Τα σύννεφα θα αδειάσουν όλη την βροχή να ποτίσει την καμένη γη. Να γίνει βάλσαμο στις ψυχές που διψούν, να γίνει το νέο χώμα που θα καρποφορήσει.
Εμείς; Καρποφόρησε το δικό μας μαζί; Άφησε κάτι πίσω του και μέσα μας; Αλήθεια, δεν ρίξαμε σωστά το λίπασμα για να μεγαλώσει η αγάπη μας. Έμεινε καμένη, ξερή και μια άγρια γη. Μια ξεραμένη γη θέλει χρόνο και δουλειά για να ανθίσει και να δώσει. Έτσι είναι και οι σχέσεις, όπως η γη. Θέλουν δουλειά. Θέλουν κόπο. Θέλουν χρόνο. Μα πάνω απ’ όλα χρειάζονται αγάπη.
Χρυσάνθη Σ.