Αυτό το παραμυθάκι κάποτε θα ‘πρεπε να τελειώσει και αυτό έκανα και εγώ, με πόνο ψυχής μεν, αλλά με εκείνη τη λέξη που δε λέει να φύγει απ’ το μυαλό, την ψυχή και την καρδιά μου, “δες και την Άννα λίγο!”. Να ξέρετε δε θέλει κόπο, αλλά εκείνον τον τρόπο, που θα σας κάνει να βλέπετε τον εαυτό σας στον κάτοπτρό σας και δε θα ντρέπεστε για τίποτα. Μπορεί να πονά και να εξαθλιώνει, να συντρίβει η συνειδητότητα των λόγων και των εκφράσεων του υποσυνείδητου, μα να ξέρετε, σας το λέω από πρώτο χέρι, πως κάνει τη δουλειά του άψογα και κυρίως να το ακούσετε κι εσείς όπως εγώ.
Το συνειδητό δε θέλει να μας απομακρύνει απ’ την αλήθεια φυσικά, μα έχουμε ξέρετε και ένα άλλο ευάλωτο σημείο, να σας το πω εγώ και εσείς μεταφράστε το όπως το νιώθετε και το πιστεύετε. Εκείνα τα εδάφια ψυχής μας, που τα καλλιεργούμε με ψευδαισθήσεις, με εκείνα τα ψέματα, που ενώ ξέρουμε πως υφίστανται, η ψυχή μας και η άτιμη η ελπίδα που πάντα θα πεθαίνει τελευταία, δε μας αφήνει να δούμε ξεκάθαρες καταστάσεις που μας κλείνουν το μάτι και μας λένε, προχωράτε βρε τη ζωή σας, δε σας αξίζει όλο αυτό. Αλλά όχι, εμείς εκεί, να νιώσουμε υπερήρωες και να σκοτώνουμε και τα υγιή κομμάτια και κύτταρα του εαυτού μας, ώστε η μετέπειτά τους ίαση να καθίσταται αδύναμη, αν όχι ανώφελη, αφού τα αποτυπώματα και τα χνάρια της ίσως ή και σίγουρα να ‘χουν γίνει ένα με μας και να μας ακολουθούν για πάντα. Πάλι στο χέρι μας είναι και αυτό να επιδιώξετε και εσείς.
Σκέφτηκα, πάλεψα, πόνεσα, δάκρυσα, μα δεν πέρασε το δικό του. Όχι όποτε σε πονούν μια σίγουρη αγκαλιά να ‘ναι εδώ και… τι; Να αδειάζει όποτε εσύ θες και το επιβάλλεις; Όχι… ίσαμε εδώ που λέμε και ένα λέω και το στηρίζω και το υποστηρίζω ακράδαντα πια χρόνια τώρα, να εκτιμάς όταν τον έχεις τον άνθρωπό σου, μετά όλα θα ‘ναι ανώφελα για όλους!
Άννα Ζανιδάκη