“Εμείς κάποτε δεν είχαμε κινητά και ίντερνετ. Παίζαμε μπάλα και κυνηγητό στις αλάνες. Εμείς κάποτε σεβόμασταν τους μεγαλύτερους, είχαμε όρια. Εμείς κάποτε είχαμε ηθικές αξίες και ιδανικά… Σήμερα είναι όλα τόσο αλλιώς! Η εγκληματικότητα χτυπάει κόκκινο απ’ τις πολύ μικρές ηλικίες και έννοιες όπως ο σεβασμός και η ηθική είναι ανύπαρκτες!”. Τόσα κι άλλα τόσα δεν λέμε συνέχεια εμείς οι άνω των 40; Εμείς, “τα παιδιά της αλάνας”; Τόσα κι άλλα τόσα δεν λέμε για να δηλώσουμε πόσο αλλιώς είναι η νεολαία σήμερα; Πόσο αλλιώς είναι η κοινωνία σήμερα; Χμ… κι αλήθεια, ποιος φταίει γι’ αυτό;
Γιατί εμείς σαν παιδιά, κατεβάζαμε το κεφάλι μπροστά στους μεγαλύτερους, δεν αντιμιλούσαμε, δεν φέρναμε αντιρρήσεις. Εμείς κάποτε είχαμε ηθικούς φραγμούς, εμείς κάποτε κάναμε όνειρα που δεν περιλάμβαναν το να πατήσουμε επί πτωμάτων. Εμείς κάποτε είχαμε “ντροπή” και “τι θα πει ο κόσμος;” και ξέραμε τι σημαίνει μπέσα και λόγος τιμής. Κι ήταν όλα πιο αθώα, πιο ήρεμα, πιο σωστά. Ήταν… Ήταν;
Αλήθεια, πόσες ψυχές κατασπαράχτηκαν αθόρυβα μπροστά στον όποιο μεγαλύτερο, στον οποίο δεν φέραμε αντιρρήσεις, δεν αντιμιλήσαμε; Πόσα “ντροπή!” δεν οδήγησαν σε σφαλιστά χείλη, κάτω από κλαμένα μάτια; Σε πόσες σιωπές δεν πνίγηκε το δίκιο κι η αλήθεια μας για το “τι θα πει ο κόσμος”; Εκείνο το επίμονο κι αυταρχικό “δώσε ένα φιλάκι στο θείο”, σε πόσα διαλυμένα παιδιά δεν οδήγησε; Κι εκείνοι οι ηθικοί φραγμοί τους οποίους είχαμε σημαία, σε πόσα ανήθικα, κρυμμένα σε ανήλιαγα δωμάτια, δεν οδήγησαν;
Μήπως τελικά “τα παιδιά της αλάνας” δεν ήταν τόσο ευτυχισμένα; Μήπως η ζωή τους δεν ήταν στ’ αλήθεια τόσο αθώα, τόσο ήρεμη, τόσο σωστή όσο θέλουμε να θυμόμαστε; Κι απ’ την άλλη, τα σημερινά παιδιά, αυτά που κατακρίνουμε για την ρηχότητα, την ανηθικότητα, τον βούρκο τους, είναι στ’ αλήθεια έτσι; Κι αν είναι, ποιος φταίει; Ποιος μεγαλώνει αυτά τα παιδιά; Εμείς, “τα παιδιά της αλάνας” δεν τα μεγαλώνουμε; Εμείς που υποτίθεται μεγαλώσαμε σωστά και ηθικά δεν τα μεγαλώνουμε; Μάλλον κάτι δεν βγάζει νόημα…
Ο κόσμος δεν ήταν τέλειος και ξέπεσε. Ο κόσμος ήταν, είναι και θα είναι σε μεγάλο βαθμό σκάρτος. Δεν ήταν τέλεια όλα κάποτε, δεν είναι εντελώς όλα σκάρτα σήμερα. Είναι πλάνη να πιστεύουμε σ’ αυτά τα άκρα. Τα άκρα ήταν, είναι και θα είναι πάντα και παντού το πρόβλημα. Αυτό πρέπει να συνειδητοποιήσουμε, γιατί η συνειδητοποίηση πάντα είναι το πρώτο βήμα. Δεν ήταν η κοινωνία κάποτε καλύτερη, δεν είναι σήμερα χειρότερη. Η μόνη διαφορά είναι ίσως πως κάποτε όλα γίνονταν λίγο πιο κρυφά, λίγο πιο κεκαλυμμένα. Η μόνη διαφορά είναι ίσως πως κάποτε δεν υπήρχε τόσο άμεση μετάδοση πληροφοριών απ’ όλο τον κόσμο, ελλείψει ίντερνετ.
Η ουσία λοιπόν δεν είναι να εκθειάζουμε την “αλάνα”, δεν τα κατάφερε να μας κάνει τέλειους. Η ουσία είναι να κατανοήσουμε την εξέλιξη του κόσμου, να πορευτούμε μ’ αυτήν, προσπαθώντας όμως παράλληλα να μεγαλώσουμε σωστούς ανθρώπους. Γιατί εμείς είμαστε οι κοινωνία, εμείς την φτιάχνουμε, εμείς την καταστρέφουμε. Εγώ, εσύ, ο καθένας από εμάς ξεχωριστά. Και δεν πρέπει να κατηγορούμε τα σημερινά παιδιά, γιατί εμείς, “τα παιδιά της αλάνας” κάναμε τον κόσμο αυτό που είναι σήμερα.
Κική Γιοβανοπούλου