Όλα ήταν δυνατά μαζί σου, όλα ήταν τέλεια, καθετί που πίστευα πως δεν μπορούσα να καταφέρω, εσύ το έκανες πιο απλό, πιο λιτό και πιο δυνατό μωρό μου…
Πού είσαι;
Κάθε βράδυ η ίδια ερώτηση και καμία απάντηση…
Είναι που δεν μπόρεσα τελικά να σε ξεπεράσω, όπως σου υποσχέθηκα. Δύσκολα ξεχνιούνται οι έρωτες μωρό μου, δεν σου το έμαθαν αυτό; Πόσο αφελής ήμουν κι ‘γω όμως για να το πιστέψω…
Περίμενα νύχτες για ένα ακόμη τηλέφωνο, μια απρόβλεπτη παρουσία σου εκεί, στη είσοδο, που πάντα με περίμενες έξω απ’ το σπίτι. Περίμενα εκείνο τον πρωινό καφέ που απολαμβάναμε έξω, σ’ εκείνο το τραπέζι, περίμενα εσένα στο σαλόνι να με περιμένεις μετά από μια τόσο εξαντλητική μέρα που είχα στη δουλειά.
Αχ και να ξέρες μόνο τι κουράγιο μου έδινες εκείνες τις χαοτικές μέρες, η μόνη παρηγοριά μου σ’ εκείνο το σπίτι…
Κι όμως δεν το έμαθες ποτέ, δεν ήθελες ή δεν ξέρω, φοβήθηκες μήπως αυτά που αγάπησα σ’ εσένα;
Ούτε σ’ αυτό δεν πήρα την απάντησή μου…
Πού είσαι;
Σε θέλω κοντά μου, μέσα μου. Σ’ εκείνο το δωμάτιο που περνούσαμε τις πιο περίεργες νύχτες του έρωτα και της απόλυτης τρέλας μαζί…
Εκεί που μοιραστήκαμε, όνειρα, φιλοδοξίες και ένα μέλλον μαζί…
Εκεί όπου τα αδύνατα γίνονταν δυνατά…
Εκεί όπου η κόλασή μου έμοιαζε ένας παράδεισος μαζί σου…
Εκεί όπου η αγάπη μου δεν έπαψε να έχει ούτε ένα χτύπο λιγότερο για σένα στη καρδιά μου…
Εκεί όπου το μαζί ήτανε ένα…
Και τα όνειρα δεν ήτανε μισά, μα μεγάλα και ολοκληρωτικά…
Γι’ αυτά, δεν έπαψα ποτέ μου να σ’ αγαπώ.
BlackRose