Άραγε νιώθεις ευτυχισμένος; Νιώθεις ασφαλής που ζούμε στα καλούπια που οι άλλοι έχτισαν για εμάς;

Η τρέλα από την λογική, μια αγάπη δρόμος… πόσο δίκιο έχουν μάτια μου όσοι το έζησαν και κατάφεραν με μαεστρία να ξεφύγουν από τα δίχτυα του πόνου; Πόσο να αντέξει μια ψυχή να υποκρίνεται μπροστά στα βλέμματα του κόσμου; Πόσο χαμηλά πρέπει να πέσει ένας άνθρωπος για να αγαπηθεί;
Όλα αυτά και άλλα πολλά σκεφτόμουν κάθε φορά που αντίκριζα τα μάτια σου, που πλέον με αντικρίζουν σαν ξένη. Το χαμόγελό σου, κάθε φορά που άκουγα το υπέροχο γέλιο σου και ύστερα σιωπή. Θαρρείς πως είμαι ζωντανή νεκρή όλα αυτά τα χρόνια, ένα ακόμα στρατιωτάκι σε ένα στρατόπεδο της καθημερινότητας, ένα στρατόπεδο συμβιβασμού και δυστυχίας, άδειο από αγάπη. Τι θα πει ο κόσμος εξάλλου αν επιλέξεις να ζήσεις αυτό που αγαπάς; Αυτό είναι η μόνη έγνοια μας, για ποιους; Για εμάς, που κάποτε ζήσαμε τον απόλυτο έρωτα, την απόλυτη ευτυχία και τον αφήσαμε να φύγει χωρίς καν να το παλέψουμε;

Και τώρα τι; Είσαι χαρούμενος; Γιατί εγώ δεν είμαι μάτια μου και πονάει, πονάει πολύ! Τι κι αν βρισκόμαστε αλλού, τι κι αν τα χρόνια πέρασαν, τι κι αν τραβήξαμε χωριστούς δρόμους; Τα μάτια λένε πάντα, μαρτυρούν και μπορώ να δω και στα δικά σου μάτια πως ούτε και εσύ έχεις ξεχάσει. Το παραδέχτηκες εξάλλου εκείνο το βράδυ γεμάτος οργή για το άδικο τέλος μας, μα πες μου, τι έκανες εσύ για να με κρατήσεις; Πάλεψες; Προσπάθησες; Σκέφτηκες ποτέ να γκρεμίσεις ό,τι ως σήμερα σου ήταν γνώριμο για το εμείς; Γιατί εγώ το σκέφτηκα ψυχή μου. Κάθε μέρα εδώ και 12 χρόνια το σκέφτομαι, μα αν δεν το θες εσύ, πώς να το παλέψω ψυχή μου, πες μου πώς;