Φαντάσου να έρθει μια μέρα, στα ξαφνικά, στη ζωή σου ένας άνθρωπος που όχι μόνο θα περνάς ευχάριστα μαζί του, αλλά ένας άνθρωπος που θα διαλύει κάθε φόβο σου με τέτοια άνεση, τόσο αβίαστα, όπως ο χτύπος της καρδιάς. Ένας άνθρωπος που θα λατρεύει τις διαφορές σας και θα ερωτεύεται κάθε στιγμή, όλο και περισσότερο, το πόσο μοιάζετε. Αυτός που θα σου ανοίξει τα βλέφαρα της ψυχής και θα πλημμυρίσεις με φως. Που θα σε κάνει να απαρνηθείς τα σκοτεινά μονοπάτια που περιπλανιόσουν άσκοπα τόσα χρόνια, τα χρόνια πριν τον συναντήσεις.
Εκείνος ο ξεχωριστός, που με το θράσος του θα σε καθηλώσει και ταυτόχρονα θα σε απελευθερώσει. Που θα θέλεις να τον αμφισβητήσεις, γιατί μέχρι τώρα αυτό σου σου είχε διδάξει η ζωή, αλλά δε θα σου το επιτρέπει. Που θα θέλεις κι εσύ ακόμη, να πιστέψεις σα μικρό παιδί στη μαγεία του έρωτα, του απόλυτου, του μανιασμένου, του αμοιβαίου έρωτα. Ένας άνθρωπος που θα σου δείξει πως τα “εγώ, ποτέ” και τα “όχι βέβαια” της ζωής σου στέκονται στην απέναντι γωνία και κρυφογελούν με το παρόν σου. Που όση δύναμη κι αν αντλείς απ’ αυτόν, την εξαργυρώνεις σε αδυναμία. Που σε προτιμά με τη φυσική σου λάμψη, παρά με φτιασίδια κι άλλα που εντυπωσιάζουν τους πολλούς. Κι η λάμψη αυτή να πηγάζει από εκείνον.
Φαντάσου λοιπόν, αυτό να είναι κι αμοιβαίο! Να στέκεται δίπλα σου στα εύκολα, στα δύσκολα, στα σύνθετα, στα περίπλοκα, στα πιο απλά σου βράδια. Αυτός ο άνθρωπος που όχι μόνο αντέχεις, όχι μόνο υπομένεις, αλλά που θαυμάζεις! Θαυμάζεις την ψυχή του, το μυαλό του, την οξυδέρκειά του, την καρδιά του, την κάθε ατέλειά του, το κάθε κύτταρό του… Που όταν είστε μαζί κλείνουν τα φώτα του κόσμου γύρω και φωτίζεται μόνο ο δικός σας κόσμος! Που σε χαιρετά μ’ ένα φιλί στο μέτωπο κι εσύ σκύβεις να ασπαστείς στο μέρος της καρδιάς. Που του λες “μου λείπεις” και ξεκινάει απ’ όπου κι αν βρίσκεται. Θα μου πεις τώρα… Υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι; Θα αμφιβάλλεις κι εσύ όπως αμφέβαλα κι εγώ μέχρι τη μέρα που μπήκε στη ζωή μου.
Κωνσταντία