Μια μεγάλη, πολύπλοκη διαδρομή η ζωή όλων μας. Ένα τιμόνι δόθηκε στα χέρια μας και ψάχνουμε να κατευθυνθούμε σε όμορφους προορισμούς. Το ταξίδι μας πότε μοναχικό, πότε με συνεπιβάτες… Και πάντα μια μελωδία να συντροφεύει τις στιγμές μας. Μουσική που ντύνει τις χαρές και τις λύπες μας, τα όνειρα και τις αναμνήσεις, τις απογοητεύσεις και τους έρωτές μας.
Πάντα θυμάμαι το τραγούδι μας. Αυτό που σφιχταγκάλιασε τις πιο γλυκιές βραδιές μας. Αυτό που μου αφιέρωσες το πρώτο μας καλοκαίρι. Το απολαμβάναμε μαγεμένοι, τριγυρίζοντας στα σοκάκια των πιο βαθιών συναισθημάτων μας, κάτω από τις δυνατές λιακάδες που φώτιζαν τις ψυχές μας.
Δεν περάσαμε πολλά καλοκαίρια μαζί. Δεν φταίω εγώ, ούτε κι εσύ. Καμιά φορά, κάποιες σχέσεις απλά δεν είναι γραφτό να αντέξουν στις δοκιμασίες.
Μία φωτογραφία μας κι ένα-δυο μικροαντικείμενα, θαμμένα σε μια γωνιά του σπιτιού μου, είναι τα απτά απομεινάρια του έρωτά μας. Μα πιο πολύ απ’ όλα, σε ξαναφέρνει μπροστά μου αυτό το τραγούδι…
Μου πήρε καιρό να αντέξω να το ξανακούσω. Οι στίχοι που μιλούσαν στην καρδιά μου, έγιναν μέσα σε μια μέρα γροθιά στο στομάχι.
Μόνο τώρα, χρόνια μετά, δεν αλλάζω σταθμό όταν το πετυχαίνω στο ραδιόφωνο. Για δες που τελικά η πίκρα έχασε στην έντασή της, σχεδόν διαλύθηκε…
Δεν με χαλάει πια να ακούω το τραγούδι μας. Δεν είναι ψέμα, ο χρόνος απαλύνει τα πάντα…
StavRoula