Έχεις ακούσει για ανθρώπους αγκάθια; Ω ναι, καλά άκουσες… υπάρχουν! Σου μπαίνουν άσχημα σε καρδιά, μυαλό, ψυχή, κορμί, εντελώς ξαφνικά όταν δε το περιμένεις. Ενίοτε έχουν πολύ μυτερή μύτη και πάνε βαθιά, σε ματώνουν. Άλλες πάλι φορές έχουν και δηλητήριο που εκχύνεται και το πράγμα γίνεται τότε αρκετά πολυπλοκότερο. Ωστόσο υπάρχει κάτι που μπορείς να κάνεις. Συμπεριφέρεσαι όπως στα κανονικά αγκάθια.
Πονάς πολύ… πονάει ακόμη πιο πολύ όταν προσπαθείς να το βγάλεις, αλλά μόλις το καταφέρεις, η ανακούφιση είναι εκπληκτική, όσο κι αν πρέπει να υπομείνεις ακόμη ένα τραύμα. Τραύμα που θα προστεθεί σε άλλα. Τραύμα που θα ξυπνά ενίοτε και ενδεχομένως θα ενοχλεί όπως τα πραγματικά με τις αλλαγές του καιρού. Θα θυμάσαι το αγκάθι όσο ζεις, όμως δε θα μπορεί πλέον να σε πληγώνει το ίδιο, αφού θα το έχεις ξεριζώσει. Επίσης θα ξέρεις πια να τα αναγνωρίσεις πιο εύκολα και να προφυλαχτείς.
Τούτα στα λέω για να μη λυπηθείς όταν σε τρυπήσει αγκάθι, μα να καταλάβεις ότι είναι το χρησιμότερο μάθημα πέρα από κάθε αμφιβολία. Ένα πέρασμα κάνουμε σε τούτο τον κόσμο ας φροντίσουμε να το κάνουμε καλά, χωρίς να πληγώσουμε ψυχές… Άλλωστε στο τέλος όλα χάνονται και αυτό που μένει είναι μονάχα η ψυχή. Αυτό είναι που κάνει την διαφορά και την διαδρομή να αξίζει.
Θώμη Μπαλτσαβιά