Η αλήθεια είναι ότι αυτό το κείμενο με ζόρισε πολύ, καθώς έπρεπε να νιώσω θυμό για να το συντάξω. Να θυμηθώ ό,τι με πόνεσε. Να θυμηθώ όλους εκείνους που μου έβαλαν το μαχαίρι, όλους εκείνους που με ταπείνωσαν. Να θυμηθώ κι εσένα… Δεν σε θυμάμαι ευχάριστα. Κάθε σου ανάμνηση θυμίζει μπαρούτι. Δεν θέλω επαφή. Δεν θέλω να ξέρω τίποτα για σένα. Τι νόημα έχει να σε θυμηθώ; Τι θα κερδίσω από αυτή την σκέψη; Τίποτα!
Δεν ήσουν αυτός που ήθελα τελικά. Άλλον ερωτεύτηκα. Άλλον! Η ζωή μαζί σου ήταν ένας καμουφλαρισμένος παράδεισος, ενώ πίσω απ’ αυτόν ήταν κατακόκκινη η κόλαση. Μια κόλαση συναισθημάτων. Μια κόλαση ψυχολογικής πίεσης. Δεν ήθελα αυτό για μένα. Δεν σου άξιζα. Δεν μου άξιζε όλη αυτή η τραγωδία.
Αν κάποτε νιώσεις την ανάγκη να με δεις, αν σου λείψω, αν από τύψεις με θελήσεις πίσω, τότε μην με ψάξεις. Θυμήσου, τις ώρες που σε χρειάστηκα, ήσουν απών. Ήσουν απών, ναι. Δεν γυρίζει ο χρόνος πίσω. Οι πληγές είναι βαθιές. Να το θυμάσαι, δεν θέλω επαφή. Σου τα επέστρεψα όλα. Αδιαφορία. Νεύρα. Κακή και απότομη συμπεριφορά. Εξαφάνιση. Όλα όσα μου έμαθες, σου τα επέστρεψα πίσω. Τελείωσα μαζί σου…
Χρυσάνθη Σ.