Μυστήριο πράγμα ο έρωτας. Πανίσχυρος και απόλυτος. Πετάς στα ουράνια όταν όλα πάνε όπως θέλεις… Κι όταν όχι; Τότε μοιάζει σχεδόν αδύνατο να ξεφύγεις από έναν στρόβιλο πόνου, οργής και εμπάθειας. Ένα “γιατί” σε κατακλύζει για το χτύπημα που ήρθε από το πιο αγαπημένο και ξεχωριστό σου άτομο. Καμιά εξήγηση δεν σε ηρεμεί. Καμία δικαιολογία δεν είναι ικανή να απαλύνει τον πόνο. Το “άδειασμα” το θυμάσαι ακόμα και χρόνια μετά…
Πόσο πιο εύκολα όμως ξεχνάς τις φορές που πλήγωσες εσύ; Τις φορές που έγινες ο θύτης – έστω και χωρίς κακή πρόθεση. Θάβεις σε μια άκρη του μυαλού σου τις σκηνές όπου έγινες ο “κακός” συμπρωταγωνιστής. Ο χλιαρός. Ο αψυχολόγητος. Αυτός που δεν φέρθηκε σωστά, υπεύθυνα ή οτιδήποτε άλλο. Είχες τους λόγους σου φυσικά. Ήταν μια κακή περίοδος, δεν ήξερες τι ήθελες, έφταιγαν οι συνθήκες, είχες τα θέματά σου… Κάτι άλλο μήπως; Κι έτσι δεν εκτίμησες ένα αξιόλογο άτομο. Ο άλλος ήταν εκεί για εσένα και στο αποδείκνυε, αλλά εσύ ήσουν σε άλλο μήκος κύματος.
Πλήγωσες. Έτσι είμαστε… Μέσα στα παπούτσια μας βρισκόμαστε μόνο εμείς κι αιτιολογούμε τις πράξεις μας, μα όχι εύκολα των άλλων. Ίσως όμως να χρειάζεται, μια στο τόσο, να θυμόμαστε τις στιγμές που σταθήκαμε και οι ίδιοι κατώτεροι των περιστάσεων. Ο έρωτας είναι απόλυτος, ναι. Ο άνθρωπος όχι. Πάντοτε μεταβαλλόμενος και ρευστός… Πότε ο “καλός” και πότε ο “κακός” ήρωας μιας ιστορίας…
StavRoula