Άσε με να κοιτώ τον ουρανό με τις ώρες… μπορώ και θέλω. Σαν παιδί το έκανα αδιάκοπα, ήταν η ώρα με τον εαυτό μου. Να με γνωρίσω, να με καταλάβω, να βάλω τα όριά μου και κυρίως να ονειρευτώ. Ουρανός γαλάζιος καθάριος, ουρανός μπλε με σύννεφα, ουρανός σε γκρι αποχρώσεις… Όλοι με μάγευαν και με μαγεύουν, όλοι με εμπνέουν και μου δείχνουν τόσα πράγματα. Εδώ σε θέλω όμως κι εσένα κι εμένα και όποιον! Να αντέχεις κι όχι μόνο, ουρανό κάθε απόχρωσης. Να τον λατρεύεις, να μη τον φοβάσαι, να μη σε ρίχνει στα Τάρταρα. Να σε ταξιδεύει, να σε μαγεύει, να σου δίνει ελπίδα…
Ο ουρανός μπορεί από μόνος του να σε κάνει να νιώσεις ζωντανός και να είσαι κι ευγνώμων γι’ αυτό. Μπορεί να σου γιατρέψει την ψυχή αρκεί να τον αφήσεις. Είναι τόσο όμορφος ακόμη κι όταν δεν είναι γαλανός όπως προσδοκούσες. Είναι το ποίημα που δε χρειάζεται να γράψεις αλλά το ζεις. Είναι η νοσταλγία για όσα όμορφα υπήρξαν κι όσα θα έρθουν. Είναι η γομολάστιχα που σβήνει λάθη, πίκρες και απογοητεύεις. Είναι η πιο όμορφη παρέα κάθε ώρα, κάθε εποχή.
Λατρεύω το δέος που νιώθω κοιτάζοντάς τον, προσπαθώντας να υπολογίσω το μέγεθος του κόσμου. Παρατηρώντας τα σύννεφα να αλλάζουν μορφές, μεγέθη και χρώματα αλλά και να κουνιούνται, θαρρώ μου γνέφει το σύμπαν, αισθάνομαι να παίρνουν μαζί κάθε βάρος. Είναι το πρώτο πράγμα που κάνω ξυπνώντας και το τελευταίο πριν κοιμηθώ, να κοιτάω ψηλά. Στέλνω ευχές εκεί ψηλά, προσευχές, χαιρετισμούς… στέλνω αγάπη, αλλά και πόνο. Αγάπησέ τον τον ουρανό σε κάθε απόχρωση, το αξίζει!
Θώμη Μπαλτσαβιά