Ανάβω ένα τσιγάρο και στέκομαι απέναντί σου. Δεν έχω δάκρυα στα μάτια, στέρεψαν και αυτά. Κάθομαι στην κλασική μου θέση, αυτή που καθόμουν πάντα όταν μου αράδιαζες κάθε φορά και ένα καλοστημένο παραμύθι. Αυτή τη φορά όμως περιμένω την αλήθεια, αυτήν που μου οφείλεις. Θέλω να τα ξέρω όλα ακούγοντάς τα από το στόμα σου αυτή τη φορά. Δεν θέλω ένα παραμύθι ακόμα, καλά ήταν τα παραμύθια σου, αλλά ερασιτεχνική η προσπάθεια χωρίς δράκο, πιο πολύ σε Πινόκιο έφερναν. Ήσουν ο Πινόκιο. Η μόνη διαφορά σας είναι πως αυτός ήταν ένα παιδί, εσύ ένας επαγγελματίας ψεύτης που τα έλεγε τόσο ερασιτεχνικά που υποτιμούσες τη νοημοσύνη μου.
Η αλήθεια όμως έρχεται πάντα στο φως, μπροστά της την βρίσκει κάθε ψέμα. Πες μου λοιπόν την αλήθεια αν τολμάς τώρα, τώρα που τα ξέρω όλα. Είδες τελικά; Δύσκολο πράγμα η ειλικρίνεια για έναν ψεύτη, ακόμα και όταν ξέρει πως όλες του οι μάσκες έπεσαν. Έχει μάθει να φορά το προσωπείο του, έχει γίνει δεύτερη σάρκα του. Ακόμα και όταν ξεγυμνώνεται δεν έχει τα κότσια να μιλήσει ανοιχτά. Ξέρεις γιατί φίλε μου; Γιατί έχει τυλιχτεί τόσο στο ψέμα, που πλέον ξέχασε τι είναι αληθινό και τι όχι.
Mary R