Και όταν έχεις την ανάγκη να κλάψεις, να κλάψεις μάτια μου, δεν είσαι από πορσελάνη. Όλοι έχουμε πληγωθεί κι όλοι έχουμε αισθήματα. Ναι, έχεις. Έχεις και μάλιστα πολλά, πολλά που δεν ξεχνιούνται. Μία τα λόγια που δεν είπες και μετάνιωσες, μία οι υποσχέσεις που δεν κράτησαν, μία πληγωμένη καρδιά που δεν γιατρεύθηκε και άλλη μία γι’ αυτούς που άφησες και έφυγαν. Είναι πολλά και δυστυχώς ίσως θα υπάρξουν και περισσότερα απ’ αυτά, γιατί έτσι είναι αυτή η άτιμη η ζωή· μία πάνω και μία κάτω.
Να μην υποτιμάς ό,τι νιώθεις και να μην το πνιγείς. Δεν είναι για να τα πνιγείς τα συναισθήματα αλλά για να τα νιώθεις, να ζεις μ’ αυτά και να τα καταπολεμάς, οποιαδήποτε κι αν είναι. Σαν εκείνα τα μεγάλα κύματα της θάλασσας, που όταν τα βλέπεις να έρχονται δεν τα αφήνεις να σε πνίξουν, δεν μένεις εκεί περιμένοντας από κάπου να σωθείς, αλλά αντιθέτως παλεύεις για να ζήσεις. Γιατί έτσι είναι, όσο σκληρό κι αν σου ακούγεται, δεν περιμένουμε κάτι, αλλά ούτε κι από κανένα να έρθει να μας σώσει.
Τον πρώτο λόγο τον έχουμε εμείς στη ζωή μας, γιατί εμείς είμαστε και οι πρωταγωνιστές σ’ αυτή. Οπότε κλάψε, ούρλιαξε, θύμωσε, ξέσπασε. Να καθαρίσει κι η ψυχή σου απ’ τους μαύρους καπνούς της φωτιάς που βρήκες τον εαυτό σου. Όσες φορές θες, αμέτρητες αν θες, απλά… μην ξεχνάς πού και πού να χαμογελάς, γιατί είναι όπως σου είπα, μια πάνω και μια κάτω. Δεν έχει ενδιάμεσο, ψάξε για λίγη τρέλα και χαρά σ’ αυτή, δεν είναι μόνο στεναχώριες και ανέμους. Ψάξε και θα τη βρεις την άκρη… Έχε εμπιστοσύνη στη ζωή, ξέρει τι κάνει…
BlackRose