Η αφιλτράριστη αλήθεια είναι αυτή: πως έχουμε συνηθίσει τόσο να μη μας φέρονται καλά και να παλεύουμε μονομερώς για κάτι που επιθυμούμε, που το θεωρούμε “κανονικότητα”. Έχουμε πληγωθεί τόσο, που ό,τι καλό μας συμβεί μας φαίνεται περίεργο και το αντιμετωπίζουμε με καχυποψία. Οι πληγές και τα τραύματα μάς μας θολώνουν την όραση ακόμα και στους πιο ξάστερους ουρανούς. Πιεζόμαστε τόσο καιρό να εξηγούμε και τα πιο απλά, που τα αυτονόητα πλέον μας κάνουν εντύπωση όταν γίνονται. Και κομπλάρουμε μόλις εμφανιστεί κάτι πέραν από αυτής της λανθασμένης τάσης στην οποία είχαμε συνηθίσει.
Κι αν όμως ο έρωτας όντως με έρωτα περνάει;
Κι αν όντως όλα όσα έζησες ήταν απλά για να σε οδηγήσουν εδώ;
Κι αν όσα νόμιζες ότι ήθελες τελικά, καλύτερα που δεν τα απέκτησες, γιατί σε περίμενε κάτι ακόμα καλύτερο;
Κι αν πράγματι υπάρχει λόγος που όλα συμβαίνουν όπως γίνονται;
Φαντάσου να γνωρίσεις κάποιον τυχαία. Που απλά τόσο καιρό δεν έβλεπες, γιατί δεν είχε έρθει ακόμα η στιγμή σας. Φαντάσου να έρθει ένας άνθρωπος και να σε αγαπήσει ακριβώς όπως σου αξίζει. Να ανυπομονεί να σε δει και να σε ακούσει, γιατί του φτιάχνεις τη μέρα. Να σε σέβεται με τον ίδιο σεβασμό που δείχνει στον εαυτό του. Να σε προσέχει και να σε κάνει να νιώθεις ασφάλεια. Να σε κοιτάει στα μάτια. Κι εσύ να νιώθεις πως αυτός ο άνθρωπος ήταν τελικά ο λόγος που δεν λειτούργησε με κανέναν άλλον. Να σου διαλύει τις αναστολές και να σε εφησυχάζει. Να γαληνεύει τις τρικυμίες του και να είναι εκεί σε κάθε φουρτούνα, όσο κι αν λες ότι μπορείς και μόνη. Σαν η βασανισμένη σου ψυχή να βρήκε επιτέλους το απάνεμο λιμάνι της. Κι αν αυτό τελικά είναι το “κανονικό” και εσύ απλά ταλανιζόσουν σε λάθος θάλασσες;
Μαρία-Χριστίνα Δουλάμη
*https://mcswhispers.
*Instagram: @words_or_whispers