Για κάποιους ανθρώπους δε θα είσαι ποτέ αρκετός. Όσο απόλυτο και να ακούγεται, είναι μια πραγματικότητα. Ποτέ δε θα μπορείς να «γεμίσεις» τη ζωή τους, ακόμη κι αν η αγάπη και στοργή σου ξεχειλίζει σαν χείμαρρος. Δε μπορούν να το δουν, γιατί δεν το είδαν και ποτέ. Δε μπορούν να το νιώσουν, γιατί δεν το ένιωσαν ποτέ. Η αγάπη για εκείνους έχει άλλη ερμηνεία. Η αγάπη για εκείνους βασίζεται στο να παίρνουν αδιάκοπα, στο να στραγγίζουν τη δύναμη και τις αντοχές σου. Και το παράδοξο είναι ότι ενώ εσύ συνεχίζεις να δίνεις, δε σε ενδιαφέρει να λάβεις αντάλλαγμα, γιατί όλο το είναι σου φωτίζεται ολόκληρο. Δεν εξαναγκάζεσαι, απλώς αγαπάς. Έτσι έμαθες. Απλά να αγαπάς.
Κάπου εκεί αντιλαμβάνεσαι την αδιαφορία και την αχαριστία. Κάθεσαι και αναλογίζεσαι τι πήγε λάθος, πού έφταιξες και πάλι καταλήγεις να αυτομαστιγώνεσαι, γιατί αυτό έμαθες. «Κάπου θα φταίω και εγώ” σκέφτεσαι “και μου αξίζει αυτή η συμπεριφορά». Γιατί το κάνεις αυτό στον εαυτό σου; Γιατί ξεπουλιέσαι άδικα κατά αυτόν τον τρόπο; Μείνε δίπλα σε ανθρώπους που σε σέβονται και νοιάζονται για εσένα. Βρες κάποιον με τον οποίο η αγκαλιά σου θα κουμπώνει χωρίς δυσκολία. Εκείνον που δε θα μετράει λάθη και μειονεκτήματα, εκείνον που δε θα σε συγκρίνει με κανέναν. Δε χρειάζεσαι σύγκριση. Είσαι αυτός που είσαι, απαλλαγμένος από τον κάθε άλλο μοναδικό εκεί έξω.
Δεν υπάρχει η τελειότητα κι ούτε θα μπορέσεις να τη βρεις ποτέ. Αυθεντικότητα όμως, μπορείς να βρεις. Γιατί ακόμη υπάρχουν άνθρωποι με καθαρή καρδιά. Φρόντισε όμως, αν είσαι τυχερός και γνωρίσεις κάποτε έναν τέτοιον, μην τον «λερώσεις». Μην τον κάνεις να μισήσει τον εαυτό του επειδή αγάπησε άνευ όρων. Δεν του αξίζει. Σε κανέναν δεν αξίζει αυτό. Μείνε όπως είσαι και πίστεψε σε εσένα. Και πού ξέρεις; Στην άλλη γωνία ίσως σε περιμένει ο δικός σου μοναδικός…
Αικατερίνη Χριστοδούλου