Ποτέ, όσα χρόνια και αν περάσουν, όσες προσπάθειες και αν καταβάλεις γι’ αυτούς, δεν θα έχεις πάντα το ίδιο αποτέλεσμα, τον ίδιο ακριβώς παρονομαστή. Μην περιμένεις πολλά, ίσως και μην σου τα δώσουν. Ξέρεις, οι άνθρωποι έχουν ένα δικό τους τρόπο να σε αγαπάνε, ένα δικό τους τρόπο να σε φιλάνε και ένα δικό τους τρόπο να στο δείχνουν με περηφάνεια. Βρες εσύ αυτό που ψάχνεις και θα έρθει κιόλας από μόνο του. Μην τους κατηγορείς όμως, δεν φταίνε εκεί, εσύ έζησες απλά με ψευδαισθήσεις που τις σκότωσαν και έμεινες να απορείς, “γιατί;”. Γιατί έτσι είναι οι άνθρωποι μάτια μου, ξέρουν και δεν ξέρουν, αγαπάνε και δεν αγαπάνε, ζητάνε αλλά δεν παίρνουνε, γιατί δεν προσπάθησαν κιόλας να τα πάρουν, παίρνουν αλλά εκτιμάνε μόλις τα χάσουν, δίνουν αλλά και παίρνουν, άλλοι παίρνουν αλλά δεν έχουν τη δυνατότητα να δώσουν, άλλοι πάλι δίνουν και δεν παίρνουν τίποτα.
Άδικη η ζωή. Κι όμως, αν την κοιτάξεις καλύτερα, δεν είναι αυτή άδικη. Εμείς την κάνουμε έτσι! Εμείς και μόνο την αδικούμε. Δεν σου έταξε κανείς ότι θα σου προσφέρει με το ίδιο κόστος ό,τι έδωσες. Εσύ έκρυβες την αλήθεια, γιατί το ξέρω είναι πιο σκληρή και από ένα καβούκι. Να μην μετανιώνεις ψυχή μου όμως, ό,τι δώσαμε και ό,τι πήραμε, δεν μας το χρωστάει κανείς. Εμείς το χρωστάμε στον εαυτό μας. Γι’ αυτό κοιτά να αγαπάς, γιατί χωρίς αγάπη η ελπίδα πεθαίνει και χωρίς ελπίδα μάλλον η ζωή δεν έχει προορισμό, μονάχα ένα σταθμό που μένει εκεί να σε περιμένει…
BlackRose