Κι εγώ περίμενα, συνέχιζα και περίμενα καρτερικά. Ήξερα απ’ την αρχή πως δεν θα βγει, ήξερα πως όλο αυτό ήταν εφήμερο, πως δεν θα ήμασταν ποτέ μαζί εμείς οι δύο. Ήλπιζα όμως. Το ζούσα όλο αυτό κι ας ήταν ψέμα. Για πολύ καιρό κορόιδευα η ίδια τον εαυτό μου. Πόσο σκληρά του φέρθηκα; Τον ταπείνωσα, τον πλήγωσα, τον πρόδωσα. Τον πότιζα κάθε μέρα με ψεύτικες ελπίδες. Άδειασα όλο το είναι μου, ξεγύμνωσα την ψυχή μου μπροστά σου. Δεν κράτησα τίποτα για μένα. Και τώρα αναρωτιέμαι, γιατί έχω φτάσει εδώ; Γιατί δεν είμαι πια η ίδια; Τι έχει συμβεί με μένα;
Όλα έχουν αλλάξει και μέσα μου και έξω. Όλη η ζωή μου χωρίστηκε στο πριν σε γνωρίσω και στο μετά. Κι αυτό το “μετά από σένα”, δεν θα είναι ποτέ “με σένα”. Θα είσαι για πάντα μια πληγή ανοιχτή, ένα όνειρο που δεν πραγματοποιήθηκε, μια εκκρεμότητα που δεν θα κλείσει ποτέ. Μία αγάπη, σαν μια ψυχή που γεννήθηκε χωρίς να πάρει ποτέ σάρκα και οστά. Μια ψυχή ταραγμένη που δεν βρίσκει το στερέωμά της ως καταφύγιο.
Ilona