Πόσες ευκαιρίες τελικά να δώσεις σε κάτι που δεν αξίζει; Σε κάτι που τόσο καιρό σου έτρωγε τα σωθικά. Άφησα την τοξικότητα να με αγκαλιάσει και δεν έκανα τίποτα. Απλώς συμβιβάστηκα με έναν άνθρωπο που το μόνο που τον ένοιαζε ήταν η πάρτη του. Ώρες ατελείωτες στο τηλέφωνο για να εισπράξω μια αδιαφορία για τα δύσκολα που περνούσα. Τόσα χρόνια το άφησα να με πνίξει. Καλύτερα να σε μισούσα, αλλά δεν μπορώ να μισήσω, μόνο να απογοητεύομαι ξανά και ξανά. Μόνο εγώ φταίω που άφησα τον χρόνο να περάσει, ακόμα κι αν πολλές φορές με είχες διαλύσει με τα λόγια σου, μα πιο πολύ με την αδιαφορία σου και την εγωιστική συμπεριφορά σου. Καλύτερα να είχα τραβήξει αυτή την κόκκινη γραμμή όταν για πρώτη φορά με πλήγωσες ανεπανόρθωτα. Σε άφησα όμως στην ζωή μου για την διαλύσεις ακόμα πιο πολύ.
Δεν μισώ, μα απογοητεύομαι με τον εαυτό μου τόσο πολύ, που πλέον επιστροφή δεν υπάρχει. Η διαγραφή πλέον για κάποιους είναι μονόδρομος. Και όχι γιατί εγώ είμαι τέλεια και δεν έκανα λάθη, περισσότερο όμως γιατί σε άφησα τόσο πολύ να εισχωρήσεις μέσα στην ψυχή μου και να την ματώσεις άλλη μια φορά. Δεν σεβάστηκες τις δυσκολίες και τις πληγές μου, δεν έμεινες κοντά μου. Όσα όμως κι αν έκανες, δεν κατάφερες να με κάνεις να σε μισώ. Η λέξη “μισώ” λείπει από την ζωή μου, ούτε για τον πιο σημαντικό εχθρό μου δεν την ξεστομίσω. Ίσως εσύ τελικά να μισείς την ζωή σου και να φέρεσαι με απογοήτευση που δεν κάνεις πράγματα που θα σε κάνουν να νιώθεις ελεύθερη. Πάντα κάτι θα με απογοητεύει, θα με στεναχωρεί, αλλά ποτέ πλέον δεν θα μπαίνει μέσα μου και η αγάπη δεν θα σπάει με την λέξη μίσος.
Άνδρεα Αρβανιτίδου
https://www.andreaarvanitidou.com/