Ξέρω ανθρώπους. Ανάμεσά τους, ξέρω ότι κάποιοι είναι υπέροχοι άνθρωποι κι όμως είναι μόνοι. Το να είναι κάποιος μόνος είναι σίγουρα επιλογή, διότι όλοι μπορούμε να βρούμε κάποιον. Το αν αυτός ο κάποιος θα είναι το ιδανικό για εμάς, είναι μια άλλη ιστορία. Έχω μιλήσει με κάμποσους λοιπόν κι άκουσα διάφορες απόψεις. Μερικοί δηλώνουν ότι είναι δυνατοί, αυτάρκεις, ολοκληρωμένοι έως και ιδιότροποι, με αποτέλεσμα να μη χρειάζονται ταίρι. Ελάχιστοι προβάλλουν ως αιτία το ότι ο πήχης ο δικός τους είναι πολύ ψηλά, με την έννοια ότι γνωρίζουν ακριβώς την αξία τους, συνεπώς δεν το διαπραγματεύονται- τουτέστιν να χαραμιστούν- αλλά και με την άλλη έννοια, που πρεσβεύει ότι είχαν βρει στο παρελθόν καταπληκτικό σύντροφο, άρα δεν είναι δυνατό να τον επισκιάσει ή έστω να τον φτάσει κανείς, οπότε δε χρειάζεται να γίνουν οι ίδιοι θύτες έστω ασυνείδητα. Κάποιοι άλλοι ισχυρίστηκαν ότι περνούν υπέροχα με την ελευθερία τους, με τον εαυτό τους, με τους φίλους, την εργασία και τα χόμπι τους και δεν έχουν ανάγκη τίποτα άλλο.
Αξιοθαύμαστοι ομολογουμένως όσοι από αυτούς νιώθουν τέτοια ασφάλεια να πορεύονται και να ζουν μόνοι ή έστω με κάτι περιστασιακό που θα καλύψει συγκεκριμένα πράγματα για λίγο. Αρκετοί ωστόσο έχω την αίσθηση και την απόλυτη βεβαιότητα ότι κρύβουν καλά το φόβο πίσω από τέτοιες πεποιθήσεις και τρόπο ζωής. Είναι δειλοί και διστάζουν να πάρουν ρίσκο, επειδή ελλοχεύει πάντα η πιθανότητα να πληγωθούν ή έστω να απογοητευτούν στην καλύτερη των περιπτώσεων. Στερούν τον εαυτό τους από ζωτικά και ζωογόνα πράγματα. Απαγορεύουν στην ψυχή τους να νιώσει για να την προφυλάξουν. Εμποδίζουν και σαμποτάρουν σώμα και μυαλό από το να ζήσει στιγμές και να αποκομίσει εμπειρίες. Κρατούν κλειδωμένη την καρδιά τους, γιατί δεν είναι σε θέση να διαχειριστούν οτιδήποτε τύχει και που δεν θα έχουν τον έλεγχο. Δεν ελπίζουν, δεν ονειρεύονται, μήτε αγωνίζονται να διεκδικήσουν κατ’ επέκταση τίποτα κι αφήνονται έρμαια στον αμείλικτο χρόνο και στην προκατάληψη.
Όλοι περνάμε περιόδους μοναξιάς ηθελημένα ή όχι κατά τη διάρκεια της ζωής μας. Η μοναχικότητα όμως είναι άλλο πράγμα και είναι στάση ζωής με βάσεις γερές και αρχές που αποκτήσαμε ενδεχομένως με κόστος μεγάλο. Πριν επιτρέψουμε λοιπόν σε κάποια από αυτές τις έννοιες να μας ορίσει και να μας καθορίσει αφού θα μετουσιωθεί σε ζωή, ας κάνουμε μια ενδοσκόπηση να δούμε αν είναι ειλικρινής επιλογή προερχόμενη από αυτοπεποίθηση και σταθερές ή αν μας διακατέχει η ανασφάλεια. Αν μας οδηγεί κι αποφασίζει για εμάς ο φόβος και η άρνηση για ζωή!
Θώμη Μπαλτσαβιά