Βυθισμένη, απορροφημένη, περπατούσα ολομόναχη μες στα σκοτάδια μου. Περιφερόμουν, περιπλανιόμουν χαμένη ανάμεσα σε μουντές σκιές του μυαλού μου, μεταξύ του γκρίζου και του μαύρου φόντου της ψυχής μου. Η καθημερινότητά μου, περιτριγυριζόταν από ζοφερές αποχρώσεις. Ήξερα καλά ότι κάτι έλειπε, πολλά έλειπαν… Γνώριζα πως έλειπε η ζωντάνια από την καρδιά μου. Ήξερα ότι είχα κάποια έλλειψη διάθεσης στην ζωή μου. Φωτεινές σκιές μέσα μου, ήταν ανύπαρκτες. Ήξερα όμως πολύ καλά να το καμουφλάρω, βάζοντας έντονα χρώματα στην γκαρνταρόμπα μου. Πολλά, μα και τόσα πολυσύνθετα και όμορφα χρώματα, άλλα έντονα, δυνατά και άλλα τόσο ήπια, τόσο αδύναμα που υπάρχουν στη ζωή μας.
Στην καθημερινότητα συναντάς από όλες τις αποχρώσεις, σε όλες τις διαστάσεις τους. Ο κάθε άνθρωπος αρέσκεται σε διαφορετικά χρώματα του ουράνιου τόξου. Διαλέγει ελεύθερα όποιο τον εκφράζει. Έτσι κι εγώ, ανάλογα την διάθεσή μου, έπαιζα κάθε φορά με διαφορετικές αποχρώσεις. Ιδιαιτέρως με αυτές που θα κάλυπταν τα αδύναμα σημεία μου. Μα πέρα από την εμφανή εξωτερική παραπλάνηση, με τις χίλιες δυο συνθέσεις χρωμάτων στην ενδυματολογική μου διάθεση, εσωτερικά υπήρχε μόνο το γκριζόμαυρο φόντο στη ψυχή μου. Σιγά σιγά όμως ήρθες εσύ κι έφερες ένα διαφορετικό, χαμογελαστό, ουράνιο τόξο! Τόσο ελπιδοφόρο, τόσο ζωντανό, τόσο πολύχρωμο και φωτεινό, που θάμπωσε από την ομορφιά την καρδιά μου.
Σαν βασιλιάς στήθηκες απέναντί μου για να μου δώσεις το παρών. Γέμισες χρώματα την ύπαρξή μου… Έτσι είναι τελικά, πριν το ουράνιο τόξο έπρεπε να ζήσω μια σκοτεινιά, όπως μου άρμοζε. Καταιγίδες στον ορίζοντά μου, κεραυνούς να πέσουν στα μονοπάτια μου. Κι ύστερα το θαύμα της φύσης ήρθε για να το εκτιμήσω. Η αγάπη σου, το χαμόγελό σου, να μου φέρει τόσο πολλά χρώματα, που θα γίνονταν ένα, το βάλσαμο στην ψυχή μου…
Joanna Sou