Πόσα “σ’ αγαπώ” βρίσκονται στον αέρα, χωρίς να βρουν τον παραλήπτη τους ποτέ… Έπνιξαν το συναίσθημα οι σιωπές. Σιωπές που είπαν τα περισσότερα “σ’ αγαπώ” χωρίς να ακουστεί τίποτα. Άραγε είναι πιο ωραία να έχει ήχο η αγάπη; Ακόμα αναρωτιέμαι… Το δικό μου αληθινό “σ’ αγαπώ”, ειπώθηκε μέσα στην απόλυτη σιωπή, μέσα από τα βλέμματά μας που εκείνη την στιγμή έπαιρναν φωτιά. Η σιωπή τελικά είναι χρυσός. Μια σιωπή που τα βλέμματα μιλάνε, είναι καλύτερη από λόγια ψεύτικα. Κρύψαμε τα δικά μας “σ’ αγαπώ” πίσω από βλέμματα γεμάτα υποσχέσεις, σε μια σιωπή που τελικά έγινε μόνιμη και τώρα η κραυγή μέσα μου έμεινε σε αυτό τον κόσμο μόνη της, δεν μπορεί να βγει από μέσα μου.
Πόσα “σ’ αγαπώ” έκλεισα μέσα μου, γιατί θύμωσα για ασήμαντο λόγο και τώρα μετανιώνω που άφησα την σιωπή να με κυριεύσει σε στιγμές που έπρεπε να φωνάζω το “σ’ αγαπώ” όσο πιο δυνατά μπορώ! Τώρα που έμεινε στην γη μόνο η δική μου σιωπή, ποια μάτια να κοιτάξω και να πω “σ’ αγαπώ”; Σιωπές που έχουν νόημα και σιωπές που σε πνίγουν, αυτή είναι η ζωή…
Άνδρεα Αρβανιτίδου
https://www.andreaarvanitidou.com/