Γιατί δε σου αρέσει που έγινα εσύ;

Και προσπάθησα… προσπάθησα τόσο να καταλάβεις! Πάλεψα με κάθε τρόπο να δεις ένα χαρακτήρα και μια προσωπικότητα που με ανάγκαζες να ανέχομαι στο όνομα της αγάπης που σου είχα. Λόγια… ατέλειωτα λόγια κι επεξηγήσεις, μήπως νιώσεις ότι η συμπεριφορά σου όχι μόνο δεν μου άξιζε, αλλά με πλήγωνε, με αδικούσε, με έπνιγε και με έδιωχνε κι ας μην έφευγα. Έργα… τόσες πράξεις και κινήσεις με υπομονή κι επιμονή, μπας και συνέλθεις και λίγο προσπαθήσεις να αλλάξεις, μπας και σώσω κάτι πριν καταστραφεί ολοσχερώς. Χαμένος κόπος, χαμένος χρόνος, ώσπου ταρακουνήθηκα εγώ αντί για εσένα, ώσπου τέλειωσαν απλά οι ευκαιρίες!

Μια ήταν η λύση, ανεξάρτητα από το αν έμενα ή όχι, άσχετα αν σώζονταν το ο,τιδήποτε ή όχι, να γίνω ΕΣΥ! Για μένα ήταν απίστευτα δύσκολο κι εύκολο συνάμα. Έγινα απλά ένας καθρέφτης και σε ανάγκασα να δεις τον εαυτό σου. Σε ανάγκασα να έρθεις αντιμέτωπος με τον άνθρωπο που όχι γεννήθηκες, αλλά προφανώς διαμόρφωσες. Άλλοτε το έκανα συνειδητά πλήρως κι ενίοτε μου έβγαινε ορμέμφυτα. Δεν μπόρεσες να καταλάβεις τίποτα. Αυτό που μόνο συνέβη, είναι να μην σου αρέσει καθόλου. Γιατί;

Γιατί δεν δέχεσαι ότι έγινα ΕΣΥ κι αυτό είναι το απόλυτο κατόρθωμά σου; Τίμιο θα ήταν… Άκου φίλε μου κάτι, αγάπη έδωσα με το παραπάνω κι αυτό απλά ήθελα πίσω, έστω σε λιγότερο βαθμό – δεν κρατώ ζυγαριά. Το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν θέλησα ποτέ να γίνω οσιομάρτυρας ή ήρωας με ανδριάντα. Το βέβαιο είναι πως δε φαντάστηκα ποτέ ότι θα χρειαζόταν να αλλάξω τόσο για οποιονδήποτε λόγο και ομολογουμένως δεν το απόλαυσα. Τελικά απάντηση δεν θα πάρω ούτε στο ερώτημά μου δυστυχώς. Με τόσα “γιατί” θα μείνω. Ελπίζω μονάχα κάποτε να βρεις τα κότσια να παραδεχτείς έστω στον εαυτό σου πράγματα. Όσο για εμένα; Θα παραμείνω εγώ… μόνο για λίγο έγινα εσύ.