Υπήρξαν στιγμές που ο κόσμος ήρθε τούμπα. Υπήρξαν μέρες που με το ζόρι έβρισκα ανάσα. Ένα κατάλαβα περνώντας μέσα από την κόλαση, ότι μόνη μου βγήκα τελικά απ’ αυτήν. Εγώ έγινα ο σωτήρας μου και κανείς άλλος. Βρήκα δύναμη να σταθώ. Βρήκα κουράγιο να κάνω βήματα και να συνεχίζω. Βρήκα τα κότσια να ελπίζω ξανά και να διεκδικήσω καινούργια όνειρα. Σαφώς δεν ξέχασα, ούτε ισχυρίζομαι πως δεν έχω πληγές που ενίοτε ματώνουν και πάλι.
Επίσης δεν λέω σίγουρα ότι ήταν εύκολο. Σαφέστατα δεν ήθελα να είμαι μόνη μέσα στους τυφώνες. Οπωσδήποτε είχα απίστευτη ανάγκη μια κουβέντα γλυκιά, έναν ώμο να κλάψω, ένα χάδι ή ένα χαμόγελο για να πιστέψω ότι είναι όμορφη η ζωή, ότι αξίζω κι ότι τίποτα δε χάθηκε. Οπωσδήποτε ούρλιαζε η ψυχή μου για να κουρνιάσει σε μια αγκαλιά να μη φοβάται. Διψούσε η καρδιά μου να πάρει και να δώσει αγάπη. Έπρεπε να είχα από κάπου να πιαστώ, από κάποιον να στηριχθώ ώστε να μην παλεύω με δαίμονες, να μη με γραπώνει στα δίχτυα του ο πανικός, μήτε η απαισιοδοξία να με γλεντάει.
Τούτες τις ώρες περιμένεις ένα χέρι να σε τραβήξει από το γκρεμό. Ανακαλύπτεις με πόνο ότι στα δύσκολα είσαι εσύ κι ο εαυτός σου. Μαθαίνεις με τον άσχημο τρόπο ότι άδικα προσμένεις κάποιον σωτήρα. Κάποιοι δεν έχουν τη διάθεση… κάποιοι άλλοι ίσως χαίρονται… μερικοί έχουν καλύτερα πράγματα να κάνουν ή περνούν τα δικά τους ζόρια απλά. Ευκαιρία μαζί με τη σωτηρία σου να κανείς και ξεσκαρτάρισμα ανθρώπων. Βασίσου λοιπόν στον εαυτό σου, γιατί αληθινά εσύ είσαι ο ήρωάς σου! Μην έχεις αυταπάτες. Κυρίως μην έχεις αμφιβολίες ότι είσαι δυνατός άνθρωπος κι έπειτα από κάτι τέτοιο, θα είσαι περισσότερο.
Θώμη Μπαλτσαβιά