Από τότε που καταλάβαμε τον κόσμο και νιώσαμε τον εαυτό μας ως μέρος αυτού, άπειρα “πρέπει” μας βομβάρδισαν. Μεγαλώναμε και μεγάλωναν κι αυτά μαζί μας. Παράλληλα προστέθηκαν και οι ταμπέλες για να νιώσουμε μεγαλύτερη πίεση κι εγκλωβισμό. Σημασία δεν είχε τι σε έκανε ευτυχισμένο άνθρωπο, αλλά να βαδίσεις στα μονοπάτια των “πρέπει”. Προτεραιότητα δεν είχαν οι ανάγκες και τα όνειρα, αλλά οι ταμπέλες. Κι αφού έφτιαξες τη ζωή σου σύμφωνα με αυτά, ήρθε μια στιγμή που την είδες να γλιστράει σαν άμμος μέσα από τις χούφτες σου. Κι αφού προσάρμοσες τα θέλω σου και είχαν αποδεκτή ταμπέλα, ήρθε μια μέρα που αυτή έγινε θηλιά στο λαιμό που σε έπνιξε.
Θεέ μου… μίσησα τόσο αυτά τα “πρέπει”, που ξύπνησα – όσο έγκαιρα γινόταν – και τα πέταξα. Πήρα ανάσα κι άρχισα να ζω με τα “θέλω” τα δικά μου, δίχως να με νοιάζει τίποτα. Δεν έδινα δεκάρα να βάλω ή να δεχτώ ταμπέλα σε οτιδήποτε. Πόσο γεμάτα κι ελεύθερα αισθάνθηκα! Λες και ξαναγεννήθηκα! Πάτησα εκκίνηση κι όλα άλλαξαν αφού άλλαξα εγώ πρωτίστως. Δε θα πω ψέματα ότι είναι εύκολο. Δε θα ισχυριστώ πως δε θέλει απίστευτο τσαμπουκά να πας κόντρα στο ρεύμα. Αξίζει όμως τόσο πολύ που πίστεψέ με, βρίσκεις τη δύναμη αρκεί να το θες. Αποφάσισέ το λοιπόν! Δε χωράνε “πρέπει” στην ψυχή και στην καρδιά σου. Ζούμε μια φορά μονάχα και η ζωή δε χρειάζεται ταμπέλες για να απολαύσεις τα δώρα της.
Θώμη Μπαλτσαβιά