Πολλά φιλιά πήρα από εσένα. Όλα είχαν κάτι να μου δώσουν. Από όλα ένιωσα κάτι. Άλλα ήταν γεμάτα με αγάπη και στοργή. Άλλα γεμάτα πόνο και παράπονο. Άλλα παθιασμένα, ερωτικά, γεμάτα σιγουριά πως με ήθελαν με μεγάλο πόθο. Άλλα με ενθουσιασμό, άλλα με αισθησιασμό. Μου το έδειχνες από την πρώτη στιγμή, πως το φιλί σου ήταν για μένα πάντα εκεί να με περιμένει… Τα φιλιά λένε όσα δεν μπορούν να σου εκφράσουν με λέξεις. Τα δικά σου, μου είπαν πολλά. Μου έδειξαν κι άλλα τόσα. Μα εσύ φλυάρησες κάποιες φορές. Κρύφτηκες ακόμα πίσω από αυτά. Έβγαλες ψέμα και προδοσία. Κυριάρχησες πίσω από αυτά. Έπαιξες με τα φιλιά σου και νόμιζες ότι ήταν αρκετό αυτό σε μια σχέση.
Κι εγώ το ίδιο προφανώς νόμιζα. Τότε που δώσαμε το τελευταίο μας φιλί. Με παραπλάνησες. Νόμιζα ότι τίποτα δεν είχε χαθεί ακόμη. Ονειροβατούσα, νόμιζα ότι τίποτα δεν είχε τελειώσει. Ένας μικρός καβγάς, μια διαφωνία όπως όλα τα ζευγάρια. Φυσιολογικό είναι, έλεγα στον εαυτό μου. Αν δεν υπάρχουν κι οι διαφωνίες δεν προχωράει μια σχέση. Μέσα από τις προστριβές, το διάλογο, τα διαφορετικά γούστα και μέσα από τις καταστάσεις μαθαίνεις, εξελίσσεσαι και προχωράς. Σαν άνθρωπος, αλλά και μέσα από την σχέση που έχεις δημιουργήσει. Όλα τελικά όμως, ήταν φούμαρα, φύκια και μεταξωτές κορδέλες. Ήταν ωραία στη θεωρία, αλλά στην πράξη αν δεν κοιτάνε κι οι δυο από την ίδια μεριά, από το ίδιο όνειρο, ξυπνάει απότομα κάποιος από τους δύο και ζει τον εφιάλτη του.
Έτσι κι εγώ, ύστερα ξύπνησα, όταν κατάλαβα ότι δεν νιώθεις το ίδιο. Κι ύστερα ξύπνησα όταν αργά κατάλαβα τις προθέσεις σου. Κι ύστερα ξύπνησα γιατί κοιμόμουν και ζούσα στο δικό μου παραμύθι. Το φιλί σου έμοιαζε πικρό, γεμάτο προδοσία, σαν του Ιούδα. Εκείνη την ημέρα, τότε που δώσαμε το τελευταίο μας φιλί, με πάθος κι ένταση, μου έδιωξες όλες τις φοβίες ότι τίποτα δεν θα τελείωνε, αλλά εσύ είχες απλά τον τρόπο σου να με καθησυχάσεις.
Joanna Sou