Είναι κάποιες θάλασσες, που και ήρεμες σαν φαίνονται, ρεύμα υπόγειο και δυνατό τις ορίζει.
Η δύναμή τους τις καθαρίζει από του κόσμου την βρωμιά!
Καθάριες αυτές, λάμπουν πάντα σαν γαλαζόπετρες από τον ουρανό φερμένες.
Είναι κάποιες γυναίκες, είναι κάποιες θάλασσες, που σαν πειρατής πάνω τους εάν πας, μαζί σου θα γελάσουν. Καπετάνιο ζητάνε στα νερά τους για ταξιδευτή, τον κλέφτη, τον κουρσάρο τον πνίγουν γρήγορα και εύκολα.
Πάνω στο κύμα κάποιες γυναίκες πνίγουν το κάθε ύπουλο «μήπως και εάν». Αποφασισμένες αυτές, στα ψέματα δεν ξοδεύονται. Φέρονται σαν την θάλασσα και δεν παρακαλάνε, μόνο σε ταξιδεύουν.
Ανταριασμένα πέλαγα κάποιες γυναίκες, ταξίδια χαράζουν, δίνοντας πορεία μέσα σε νερά ηδονής, αλμύρας και φιλιού.
Σε αυτές τις γυναίκες, που δεν μένουν μήπως γίνει το λίγο πολύ, λίγοι έδωσαν πολλά.
Λίγοι τις κέρδισαν! Οι πολλοί δεν αγγίζουν τα νερά τους.
Οι πολλοί δεν θέλουν από βόλεψη να μπαρκάρουν για το δύσκολο ταξίδι μαζί τους.
Είναι κάποιες γυναίκες, που τα κύματά τους είναι πολλά, γιατί τα ξεσηκώνει η δύναμη της ψυχής τους. Κύματα που όταν σπάνε πάνω σου, φτιάχνουν έναν αντίλαλο, που φωνάζει «Σ’ αγαπάω».
Πώς να ξεχάσεις την αγάπη, όταν σηκώνει φωνή;
Ακόμα και ο ψεύτης και ο θρασύς, στον αντίλαλο της αγάπης χαίρονται για μια στιγμή σαν άνθρωποι καθαροί.
Είναι κάποιες γυναίκες, που για την αγάπη γίνονται θάλασσες και ουρανοί μαζί για τους αρμενιστές τους.
Οι ίδιες αυτές γυναίκες βυθίζουν με το γέλιο τους τον εφήμερο, κοιτάζοντάς τον κατάματα. Καταντούν ξεχασμένα ναυάγια στο βυθό τους τον κάθε αλαζόνα εραστή.
Είναι κάποιες θάλασσες, που για πυξίδα μετράνε μόνο όποιον δεν χάνεται και για ορίζοντας μπροστά τους κάθε μέρα ξημερώνει.
Είναι κάποιες γυναίκες, που για αγάπη μετράνε μόνο όποιον δεν χάνεται και δίπλα τους κάθε μέρα ξημερώνει!
Είναι κάποιες θάλασσες, είναι κάποιες γυναίκες, πλασμένες άγρια πέλαγα, που μάθανε στ’ αλήθεια να ζουν και όχι στα ψέματα!
Ειρήνη Μουμούρη