Ποιος μπορεί να ορίσει το παράνομο σε μια αγάπη; Ίσως η ηθική; Ίσως το βόλεμα, ίσως ο συμβιβασμός που πολλοί βάζουμε στις ζωές μας. Ένα τόσο αγνό συναίσθημα, πώς γίνεται να είναι κάτι κακό; Πολλές παράνομες αγάπες χάθηκαν, δεν έμειναν μαζί, γιατί η ζωή βάζει τον ηθικό φραγμό. Ναι, πρέπει να υπάρχει. Από την άλλη, η αγάπη είναι δώρο, ένα δώρο όμως που δεν πρέπει να επηρεάζει τις ζωές άλλων και να πληγώνει. Ψυχές πληγώθηκαν σε παράνομες στιγμές, σε παράνομα φιλιά, σε έρωτες που τελικά έσταζαν αίμα από την πρώτη ματιά. Και έρχεται το εξής ερώτημα… αξίζει να τσαλακώνεις την ψυχή σου σε έρωτες που δεν αξίζουν; Αξίζει αυτό το παράνομο, όλη την ψυχική ταλαιπωρία που τραβάς, τις τύψεις που κουβαλάς μέσα σου, που δεν σε αφήνουν στιγμή να ηρεμήσεις;
Σε μια παράνομη αγάπη πάντα θα υποφέρουν δύο ψυχές, αυτή που έμεινε πίσω και αυτή που μπήκε ανάμεσα. Τότε όλα αρχίζουν και πονάνε. Ζωές μέσα στην ομίχλη, ψυχές στην κόλαση να καίγονται για έρωτες με ημερομηνία λήξης. Υπάρχει άραγε παράνομη αγάπη, που ενώ έμοιαζε παράνομη, δεν ήταν; Μήπως η εικόνα και η κριτική που ασκούμε είναι πάντα κάτι επιφανειακό και δεν βλέπουμε το βάθος; Δεν είναι όλες οι καταστάσεις ίδιες, ποτέ δεν ξέρουμε τι γίνεται στην ζωή του άλλου και αν κρίνουμε, ας κρίνουμε πρώτα τον εαυτό μας πριν βγάλουμε το πιο σκληρό κατηγορώ μας. Σε μια εποχή που το μόνο που έχει αξία είναι το τι κάνει ο άλλος και γιατί εγώ δεν το κάνω καλύτερα. Που πλέον ο κόσμος σε περιμένει στην γωνία για να βρει αυτό το παράνομο και να σε δείξει υποτιμητικά με το δάχτυλο, αυτό το ίδιο το δάχτυλο που μου χτυπούσε η μητέρα μου να κατεβάσω, όταν μικρή έδειχνα απροκάλυπτα τον άλλον…
Άνδρεα Αρβανιτίδου
https://www.andreaarvanitidou.com/