Αφήνουμε τις ημέρες να περνάνε, δεν τις ζούμε κι αυτές κυλάνε σαν νερό, σαν γοργό κύμα στον ωκεανό, που επιστροφή δεν πρόκειται να έχει. Χάνουμε πολύτιμες στιγμές, έτσι απλά γιατί μας κρατάει χειροπόδαρα ο εγωισμός μας. Δεν θέλουμε να συγχωρήσουμε, να αφήσουμε τα παλιά πίσω στο δωμάτιο του παρελθόντος. Κι όμως όταν φτάσει η ώρα να μετανιώσουμε, είναι πλέον αργά. Το ποτάμι δεν γυρνάει πίσω.
Είναι κρίμα… τόσο κρίμα να παραιτούμαστε από το σήμερα, να το αναβάλλουμε για αύριο, για κάποια άλλη στιγμή στο προσεχές μέλλον, που θεωρούμε ότι θα είμαστε καλύτερα, ότι θα έχουμε διάθεση. Όμως αυτή η στιγμή μπορεί να αργήσει, αλλά και να μην έρθει ποτέ. Πρέπει να ζήσεις το σήμερα, πρέπει να γίνεις καλά σήμερα, πρέπει να σηκωθείς από το κρεβάτι της θλίψης και της μιζέριας σήμερα και να αρπάζεις τη ζωή από τις κοτσίδες της. Οι μέρες της νιότης δεν θα έρχονται κάθε μέρα αιωνίως.
Τώρα που είσαι ακόμα στην ανατολή σου και είσαι στον καιρό της δημιουργίας σου, είναι ευκαιρία να δημιουργήσεις, να πειραματιστείς, να προσπαθήσεις, να διασκεδάσεις, να αποκτήσεις εμπειρίες, να κάνεις λάθη, να φας τρικλοποδιές, να πέσεις αλλά και να ξανασηκωθείς. Να κλάψεις, να στεναχωρηθείς, αλλά και να χαμογελάσεις. Να πετύχεις, αλλά και να μάθεις πρωτίστως από τις εμπειρίες σου και τα παθήματά σου. Είναι καιρός να αδράξεις τη στιγμή. Ναι, είναι καιρός και να αποτύχεις, να σκοντάψεις, να κλάψεις, να φοβηθείς, αλλά και να χαμογελάσεις στην κάθε σου προσπάθεια.
Δεν είναι καιρός όμως για να το βάλεις στα πόδια, δεν είναι καιρός για να λιγοψυχήσεις. Είναι καιρός για να μάθεις από εσένα για εσένα. Μπορεί να σου φανεί ανέφικτο με πολλά εμπόδια. Μπορεί να σου φανεί βουνό, αλλά έτσι είναι, η κάθε αρχή και δύσκολη. Όμως η αρχή είναι και το ήμισυ του παντός. Μην το ξεχνάμε επίσης κι αυτό, πως καμιά στιγμή δεν είναι καλύτερη για ένα νέο ξεκίνημα από την τωρινή.
Joanna Sou