Δεν μου πέρασες, ούτε εγώ σου πέρασα και το ξέρεις… Τελειώσαμε με ένα απλό “δεν περιμένω απάντηση”, ακριβώς όπως ξεκινήσαμε. Φοβήθηκες εσύ, ας μην λέω ψέματα, μάλλον φοβήθηκα και γω. Κάποιοι λένε η πραγματική αγάπη δεν δειλιάζει μπροστά σε τίποτα και άλλοι τόσοι λένε πως οι μεγάλοι έρωτες δεν φοράνε νυφικό. Κάπου στη μέση τελικά είναι η αλήθεια μωρό μου. Εμείς το ξέρουμε καλά. Πως ένα απλό «συλλυπητήρια, δεν θα σου πω κουράγιο, γιατί λόγια παρηγοριάς δεν υπάρχουν» γίνεται τελικά μια λαίλαπα που σου τρώει τη ψυχή και σου αλλάζει τη ζωή, πως ένα «δεν περιμένω απάντηση» γίνεται μια συνομιλία 13 ωρών…. Είναι απλά ένα κλικ που σου κάνει ο άλλος, ένας άνθρωπος που έρχεται από το πουθενά και σε κάνει να χαμογελάς ξανά, σε γυρίζει πίσω στα ανέμελα χρόνια σου, εκεί που είχες όνειρα.
Μαζί σου ονειρεύτηκα και πάλι, μαζί μου έκανες όνειρα και εσύ. Άλλαξες, έγινες καλύτερος, «μου αρέσει να γίνομαι καλύτερος για σένα» είπες μια φορά. Όλοι λέγανε πώς αυτός ο μισογύνης έγινε έτσι; Πώς αυτή η ντίβα είναι μαζί του; Όμως εμείς ξέραμε πώς μαζί ξαναγινόμασταν παιδιά, σταματούσε ο χρόνος. Δυστυχώς όμως την ώρα της κρίσης ήρθε η σκληρή πραγματικότητα να μας επαναφέρει. Μας ξύπνησαν από το όνειρο. Αχ και να ήξερες πόσο ήθελα να συνεχίσω να ζω σε αυτό το όνειρο, όπως εκείνα τα βράδια που κοιμόμουν στην αγκαλιά σου και συ με έσφιγγες πάνω σου ανταλλάζοντας φιλιά μέσα στον ύπνο μας!
Φοβηθήκαμε αγάπη μου. Όχι την αγάπη μας και πώς θα ήμασταν εμείς. Εμείς πάντα τα καταφέρναμε, διαλύσαμε σχέσεις, φιλίες, μηδενίσαμε τα 140 χιλιόμετρα που μας χώριζαν για να είμαστε μαζί κάθε βράδυ, ο ένας στην αγκαλιά του άλλου. Και τελικά γιατί χωρίσαμε; Για ένα τίποτα. Εγώ για τις ανασφάλειες πως πάντα ήσουν στα φρένα και συ γιατί φοβάσαι να τολμήσουμε. «Έρως ανίκατεν μάχαν κλπ κλπ….» απήγγειλε ένας παππούς στα ΚΤΕΛ Κηφισού καθώς με φιλούσες ανάμεσα στους ταξιδιώτες με πάθος. Πες σε εκείνο τον παππού πως ο έρωτας τελικά έπεσε στη μάχη, γιατί σαν άλλοι εφιάλτες τον προδώσαμε.
Μένω εδώ με το μαξιλάρι που έχει τη φωτογραφία μας (αυτό που έστειλες πίσω με δέμα μαζί με τα υπόλοιπα πράγματά μου, λέγοντας πως αν έρθω θες να είναι μόνο για να σε δω, όχι για να πάρω ρούχα). Μένω λοιπόν με αυτό, για να ελπίζω μόνο πως αυτό το ατίθασο παιδί με τα βέλη, που λέγεται έρωτας, δεν θα ζητήσει ποτέ εκδίκηση που τον προδώσαμε στη μάχη.
Mary R