Ένας άγνωστος μιλάει σε μια άγνωστη. Συναντιούνται στο αβέβαιο, σκοτεινό, μυστηριώδες, χαοτικό διαδίκτυο. Δυστυχώς ή ευτυχώς, με την τεχνολογία να καλπάζει και με τη ανθρώπινη επαφή να λιμνάζει, γίνονται κι αυτά πια στις μέρες μας. Ο καθένας για τους δικούς του λόγους λοιπόν βρίσκεται εκεί και επιλέγει μια επικοινωνία, ίσως κάτι παραπάνω, μια φιλία, μια συνάντηση για ένα περιστασιακό σεξ, ίσως μια παρέα ερωτική, ίσως και μια μακροχρόνια δέσμευση, λίγα ψίχουλα αγάπης, λίγη επιβεβαίωση ότι αρέσει σε κάποιον, ότι αξίζει, ότι μετράει σαν εμφάνιση ή κάτι άλλο. Ποιος ξέρει; Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου…
Αρκετές φορές η απάντηση είναι “θέλω μια σχέση για να περνάμε καλά”. Τι είναι σχέση και πώς γίνεται να περνάμε μόνο καλά; Σε ποιο πλανήτη ζεις και ποιος άνθρωπος περνάει μόνο καλά; Ο κόσμος μας πια, έχει πιο πολλές στεναχώριες, παρά χαρές. Ποιος άνθρωπος ξέρει να περνάει καλά χωρίς να κουβαλάει εγωισμό, ανασφάλειες, προβλήματα, απωθημένα, εμπόδια, άγχη, στεναχώριες, λάθη, αμαρτίες… Ποιος; Μπορεί και να υπάρχει και μακάρι να τον βρω να του βγάλω το καπέλο. Σίγουρα θα έχει απλοποιήσει τη ζωή του, σίγουρα θα έχει βρει το νόημα και θα είναι ολιγαρκής χωρίς άγχη και φοβίες, αλλά σπάνιο αυτό. Από την άλλη, πιο πολύ βρίσκονται στο δρόμο μας συμφεροντολόγοι, παρτάκηδες και αναίσθητοι. Γιατί ναι, η αλήθεια είναι πως μόνο αυτοί ξέρουν να επιβιώνουν και να περνάνε καλά.
Μα πώς μπορείς απλά μόνο να περνάς καλά, δίνοντας μονάχα το κορμί σου; Δεν είσαι μόνο σάρκα, είσαι και πνεύμα και ψυχή. Δεν έχεις μόνο γεννητικά όργανα, έχεις και καρδιά με συναισθήματα. Πώς μπορείς να σκορπάς τα κομμάτια σου εδώ κι εκεί; Ψυχή δεν έχεις; Μπορείς να αναλώνεσαι χωρίς να σημαίνει κάτι αυτό για σένα; Μένεις αλώβητος χωρίς να φθείρεσαι στο χρόνο από τις σκέψεις και τις πράξεις σου; Μπορείς να ξοδεύεσαι σαν το πορτοφόλι που στερεύει πριν τελειώσει ο μήνας; Ε ναι, αν μπορείς, τότε μπράβο σου. Αν καταφέρνεις να μην σε επηρεάζει τίποτα, αφήνοντάς σε παγερά αδιάφορο το τι νιώθει ο άλλος, τότε εύγε. Άνθρωπος σίγουρα δεν λέγεσαι, ίσως κάτι πέρα από τη φύση… Αχ και να ερχόταν μια μέρα να σε ανακάλυπτα, να σε νιώσω, να σε καταλάβω, αφού εσύ δεν θες ή δεν μπορείς να νιώσεις κάτι στο πετσί σου, στη ψυχή σου… Πώς μπορείς να περνάς καλά και να μην σε νοιάζει ο άλλος αν είναι καλά; Πώς μπορείς να επιδιώκεις μια σχέση απλά με αυτό το ζητούμενο;
Η μαγεία είναι να πονάει ο ένας και να σε νιώθει ο άλλος, να σε σκέφτεται ο ένας και να σε παίρνει τηλέφωνο ο άλλος. Η σχέση δεν είναι σχέση για να περνάς την ώρα σου. Επιδιώκεται όταν νιώθεις πως δεν μπορείς να μείνεις μακριά από τον άλλον. Θες να σχετίζεσαι, θες να μαθαίνεις τον άλλον κι από τον άλλον πράγματα. Θες να δένεσαι μαζί του, να βρεις την αγάπη, να του δείχνεις αγάπη, να τον νοιάζεσαι, να τον χρειάζεσαι. Όχι γιατί τον λυπάσαι ή τον συμπονάς, αλλά γιατί θες να είσαι μαζί του, γιατί ταιριάζεις μαζί του, πάντα το ζητούμενο είναι η αγάπη.
Κι όπως λέει κι ο Καζαντζάκης: “Τι είναι αγάπη; Δεν είναι συμπόνια μήτε καλοσύνη. Στη συμπόνια είναι δύο, αυτός που πονάει κι αυτός που συμπονάει. Στη καλοσύνη είναι δύο, αυτός που δίνει και αυτός που δέχεται. Μα στην αγάπη είναι ένας.” Αυτό είναι το ζητούμενο να μην μένουμε στη σχέση, να γίνουμε ένα, να σμίξουμε, να μην ξεχωρίζουμε, να αφανιστεί το εγώ μας, το συμφέρον μας, να χαθούμε στην αγάπη ολοκληρωτικά και μοναδικά.
Joanna Sou