Έρχονται τελικά και οι στιγμές που μια ψυχή κουράζεται, όσο δυνατή κι αν είναι, έρχεται η ώρα που όταν πέσει, θα κάνει μεγάλο θόρυβο. Αυτό το άρθρο ήρθε σε μια τέτοια δική μου δύσκολη στιγμή. Οχτώ χρόνια δύναμης, με χαμόγελο και πάντα το κεφάλι ψηλά. Ήρθα στο τώρα για να πέσω κάτω στα πατώματα. Και ρωτάω, έχω αυτό το δικαίωμα έστω μια φορά; Μπορώ να λυγίσω και τα δάκρυά μου να σκεπάσουν όλες μου σκέψεις; Μπορώ να πέσω και να δω δίπλα μου κατανόηση, χωρίς να χρειαστεί να δίνω εξηγήσεις και να απολογούμαι; Κομμάτια της ψυχής μου που πονάνε, που κάποιοι δεν νοιάζονται και δεν νοιάζομαι. Που κάποια στιγμή θα έρθει η ώρα να φύγω ψηλά στον ουρανό ελεύθερη από κάθε αρνητικό συναίσθημα. Τότε που για όλους θα είναι αργά για να διορθώσουν τις οποίες αδικίες απέναντί μου. Όχι ότι με νοιάζει, γιατί έχω μάθει να τις καταπίνω και να μην τις κάνω η ίδια.
Κουράστηκε η ψυχή μου να δέχεται πόλεμο χωρίς λόγο, κουράστηκε να δικαιολογεί κάθε παράλογη συμπεριφορά, κουράστηκε να είναι δυνατή σε έναν ανθρωποφαγικό κόσμο. Οι ψυχές όσο δυνατές και να είναι, σπάνε, αυτό δεν σημαίνει ότι δεν γιατρεύονται, ότι δεν σηκώνονται ξανά. Γίνονται ακόμα πιο δυνατές, διαγράφουν κάθε άτομο που δεν αξίζει να παραμείνει σε μια ψυχή που πλέον δεν αντέχει τίποτα ψεύτικο. Άραγε αρέσει σε πολλούς να πληγώνουν ψυχές και να τις οδηγούν στον θάνατο; Άραγε θα έχουν την συνείδηση καθαρή ότι υποφέρει μια ψυχή και την πατάνε με όλη την κακία του κόσμου; Ερωτήματα που πλέον δεν θέλω να απαντήσω, που δεν με ενδιαφέρει η χαζή δικαιολογία. Απολαμβάνω να νομίζουν ότι είμαι τόσο χαζή, που νομίζουν ότι δεν βλέπω πέρα από την μύτη μου και που νομίζουν πως επειδή δεν μιλάω, δεν καταλαβαίνω τα ψέματά τους πριν ακόμα τα πούνε.
Άνδρεα Αρβανιτίδου
https://www.andreaarvanitidou.com/