Η συγνώμη που δεν ήρθε!

Συγνώμη… μια τεράστια λέξη, που σαφώς έχουμε ανάγκη να την ακούσουμε όταν πρέπει. Μια λέξη που αν μείνει λέξη, δεν έχει απολύτως κανένα νόημα, καμία αξία. Κάποιοι έχουν τα κότσια να ζητούν συγνώμη, να το εννοούν κιόλας και να το επισφραγίζουν με συμπεριφορά κι έργα. Κάποιοι άλλοι προφέρουν τη λέξη, ωστόσο δεν την μετουσιώνουν σε πράξη, γιατί απλά δεν είναι ειλικρινής μεταμέλεια ή απολογία. Άλλοι πάλι δεν την αφήνουν καν να βγει από τα χείλη, όμως περνούν απευθείας σε αλλαγή ή και όχι.

Σημασία έχει ότι η συγνώμη που άργησε ή που δεν ήρθε ποτέ, πληγώνει πολύ. Σημασία έχει ότι θέλει δύναμη και μεγαλείο να δώσεις συγχώρεση έτσι κι αλλιώς… μα τι είσαι ακριβώς όταν συγχωρείς δίχως καν να στο ζητήσουν; Πώς λέγεται αυτό που κάνεις την απόλυτη υπέρβαση και μένεις εκεί που δεν ήρθε ποτέ μια συγνώμη; Τι είναι αυτό που βρίσκεις τη δύναμη να χαμογελάσεις ξανά και συνεχίζεις να ρουφάς τους όμορφους χυμούς της ζωής, όταν το παράπονο είναι μέσα σου ποταμός και οι γρατσουνιές της ψυχής έτοιμες να ματώσουν ανά πάσα στιγμή;