Αλλάζουν οι άνθρωποι, τους αλλάζουν οι καταστάσεις, τα βιώματα, η ίδια η ζωή. Δεν ξέρω αν λέγεται ωριμότητα, προτιμώ να το λέω “θωράκιση εαυτού”, γιατί κάποια στιγμή, αργά ή γρήγορα, όλοι καταλαβαίνουμε πως ο εαυτός μας είναι ο μόνος που θα είναι δίπλα μας να μας κρατά το χέρι ό,τι κι αν συμβεί, όσο πυκνό κι αν γίνει το σκοτάδι. Αλλάζουν οι άνθρωποι και δεν γίνονται απαραίτητα πιο σκληροί, μπορεί να γίνονται απλά πιο ανθεκτικοί, γιατί όσο μεγαλώνεις και βουτάς πιο βαθιά σ’ αυτόν τον ωκεανό που λέγεται ζωή, η αντοχή σου στον πόνο μεγαλώνει αντιστρόφως ανάλογα με την ανοχή σου στο ψέμα, την προδοσία, την αχαριστία, την αγνωμοσύνη και την κακία. Αντέχεις περισσότερο και ανέχεσαι λιγότερο. Κι αυτό δεν είναι εγωισμός, είναι αυτοπροστασία.
Δεν είμαι πια αυτή που ήμουν, σκλήρυνα, ατσαλώθηκα, θωράκισα καρδιά και ψυχή. Έγινε πιο ανθεκτική η πλάτη μου και δεν με φέρνουν κοντά στο θάνατο πια τα πισώπλατα μαχαιρώματα. Έμαθα να βλέπω πίσω απ’ τις λέξεις, να εμπιστεύομαι μόνο τις πράξεις. Δεν χαρίζω πια τα όλα μου, δεν σκορπάω πια τα πάντα μου, δεν με χαραμίζω. Έμαθα να μ’ αγαπάω, να με φροντίζω και να με προσέχω. Έμαθα να με υπολογίζω, να με εμπιστεύομαι και να μη με θυσιάζω.
Έμαθα να μου επιτρέπω να γονατίζω και να μην μου θυμώνω γι’ αυτό. Γιατί πια ξέρω πως μόνο αν μ’ αφήνω να λυγίζω πού και πού, δεν θα σπάσω. Έμαθα την αξία μου και δεν με ξεπουλάω για κανένα τίποτα, μεταμφιεσμένο σε κάτι. Δεν είμαι πια αυτή που ήμουν κι αυτό ήταν το καλύτερο δώρο που μου έκανα ποτέ!
Κική Γιοβανοπούλου