Να μη χρειαστεί ποτέ να πονέσεις τόσο, που να νιώθεις πως χάνεις τη γη κάτω απ’ τα πόδια σου. Αυτό μου έλεγες όταν με κράταγες σφιχτά αγκαλιά. Τα προβλήματα τα μεγάλα δεν προλάβαμε να τα αντιμετωπίσουμε. Γιατί τρωγόμασταν στα μικρά. Στα ανούσια, που μας έκλεβαν τις μέρες. Ένιωθα τον κόσμο μου να γεμίζει με εσένα όταν ήσουν κοντά. Και ίσως αυτό ήταν το λάθος. Γιατί δέθηκα πάνω σου περισσότερο από όσο θα ‘πρεπε. Ονειρευόμουν τρελά με σένα μόνο. Αλλά τα δικά σου σχέδια περιλάμβαναν μονάχα εσένα. Έκλαιγα γιατί με πλήγωνες, αλλά το έβλεπες ως άλλο ένα παιχνίδι μου. Σ’ αγάπησα πιο πολύ κι από μένα. Σ’ ανέβασα ψηλά, αλλά εγώ ήμουν αυτή που έπεσε. Προσδοκούσα πολλά, γιατί νόμιζα πως κι εσύ τα ίδια βλέπεις…
Και τώρα περπατάω στα κύματα που κάποτε κολυμπήσαμε μαζί, ελπίζοντας η θάλασσα να σβήσει τα ίχνη σου. Μα σ’ αυτό το μέρος δε θέλω να ζω χωρίς εσένα. Τόσο χαράχθηκε η παρουσία σου στη ζωή μου. Αυτό το φως που μου ‘δωσες, πάρ’ το πίσω αν δεν είσαι εδώ να το μοιραστείς μαζί μου. Μου χάριζες ευτυχία απλόχερα και σε μια στιγμή τα γκρέμισες όλα. Το ξέρω πως θα αντέξω και χωρίς εσένα. Γιατί είμαι δυνατή όσο αντίθετα κι αν νιώθω τώρα. Ειρωνικά, εσύ ήσουν αυτός που κάποτε μου έλεγες «να μη χρειαστεί να αποδείξεις πόσο μπορείς ν’ αντέξεις»…
Μαρία-Χριστίνα Δουλάμη
*https://mcswhispers.
Instagram: @words_or_whispers