Δείξε μου τον δρόμο να μείνω κοντά σου… φώτισε μόνο το ιερό μονοπάτι που οδηγεί στην καρδιά σου. Μη μιλάς για τη φυγή μου… έχω βαδίσει πολλές φορές τον κακοτράχαλο και γεμάτο πόνο και δάκρυα δρόμο της φυγής, έχω τρέξει πολλές φορές μακριά απ’ το αβάσταχτο “μαζί”, για να γλυτώσω όση αξιοπρέπεια μου είχε απομείνει. Έχω κομματιάσει πολλές φορές με τα ίδια μου τα χέρια την καρδιά μου, έχω φύγει για να σωθώ, προτίμησα να τη σπάσω και να την ενώσω απ’ την αρχή με την ελπίδα να μην πληρώσω με τα απωθημένα και τις πληγές μου κάποιον που θα άξιζε να του τη χαρίσω. Πέρασα συννεφιασμένες μέρες προσπαθώντας να αγνοήσω αυτό που το μυαλό ούρλιαζε, αλλά όλο μου το “είναι” αρνιόταν να υπακούσει. Νύχτες χωρίς ύπνο, μέρες μόνο με τσιγάρο και καφέ, μέχρι να μάθω πότε πρέπει να φεύγω. Και το έμαθα, πολύ καλά…
Είμαι μαθήτρια στα πάντα στη ζωή μου και ειδικά στην αγάπη. Δύσκολα νιώθω, ακόμα πιο δύσκολα το λέω, πόσο μάλλον να το παραδεχτώ, αλλά όταν συμβεί, θα παλέψω μέχρι τελικής πτώσης. Θα με ακούσεις να φωνάζω, να παραπονιέμαι, να κλαίω, να παλεύω με κάθε πιθανό τρόπο να σου δείξω τον τρόπο αν θες κοντά σου να με κρατήσεις. Θα σου δείξω το δικό μου μονοπάτι ύπαρξης στη ζωή μου. Μη μου δείχνεις λοιπόν την πόρτα της εξόδου, ξέρω να τη βρω και να τη ανοίξω. Δεν θα σου κρύψω ότι την κοιτώ, δειλά και με τρόμο, αλλά και με ελπίδα, με προσμονή να μου δώσεις το κλειδί, να την κλειδώσω και να το πετάξεις μακριά. Δείξε μου μόνο πώς να μείνω κοντά σου και τον δρόμο της φυγής μου ξέχνα τον, κάνε με να τον ξεχάσω…
Τζο