Πού πήγε ο κόσμος; Τι απέγινε η μουσική; Σίγησε η πλάση… Σιωπή την ώρα που μιλούσαμε με την τύχη μας, αυτήν που μας έφερε στο σωστό δευτερόλεπτο, τον έναν απέναντι στον άλλον! Σιωπή για να ακουστούν οι χτύποι της δικής μου και της δικής σου καρδιάς που συντονίστηκαν! Σιωπή για να ακουστεί ο ήχος των συναισθημάτων που έγινε σφαίρα και μας έταξε μαζί, σε κάποια στιγμή που κι ο ίδιος χρόνος ξέχασε! Η σκέψη περιπλανιέται σε γεγονότα και συμπτώσεις, σε κρυμμένα κι άφατα, σε παρόν και παρελθόν… την ίδια στιγμή που η ψυχή μου αναγνωρίζει ότι από καταβολής του κόσμου, ο μόνος προορισμός μου ήσουν εσύ! Δίδυμη φλόγα μου… μισή μου ψυχή… αιώνια αγάπη μου…
Ένα παρελθόν ζωές! Πόσες φορές χάθηκα και πόσες βρέθηκα; Πόσες αναπνοές ονειρεύτηκα και πόσους εφιάλτες είδα! Πόσες κάλπικες στιγμές έζησα και πόσες δοκιμασίες πέρασα για να φτάσω σήμερα εδώ! Για να φτάσω στο τώρα να σε βρω! Σου μιλάω χωρίς λέξεις και με ακούς! Σου παραπονιέμαι που με άφησες μόνη και λυπάσαι που δεν ήσουν εκεί! Γεμίζεις το “είναι” μου και δίνεις δύναμη στα στερημένα, τσακισμένα “θέλω” μου να απαιτήσουν από την αρχή την πραγμάτωσή τους! Κράτησε τα δάκτυλά σου μπλεγμένα στα δικά μου… και λέξεις όπως «ανίκητο», «αδύνατο», «ανέφικτο»… χάνουν τη σημασία τους!
Σε μια αγκαλιά σου χωράει ο κόσμος μου! Σε ένα φιλί σου χωράει η ψυχή μου! Μαγνήτης κι ολοκλήρωση… Ακόμη κι αν χωρίσουμε χίλιες φορές, εγώ κι εσύ θα καταλήξουμε μαζί, γιατί έτσι γράφτηκε στα αστέρια! Σηκώνω τα μάτια μου και σε βλέπω να μου χαμογελάς! «Το μόνο που θέλω ψυχή μου, είναι να κοιμηθώ ένα βράδυ αγκαλιά σου… κι ας τελειώσει ο κόσμος το επόμενο πρωί…».
Αργυρώ Κ.