Μια ζωή έμαθα να κοιτάω χαμηλά, μια ζωή τίποτα άλλο παρά να υποτιμάω τον εαυτό μου, να δικαιολογώ και να υπερασπίζομαι τους άλλους. Μια ζωή να κοιτάω το πάτωμα, το δρόμο, τα παπούτσια των άλλων και πότε πότε να τους ζηλεύω, να τους θαυμάζω, να θέλω να είμαι στη θέση τους, να ελπίζω και να ονειρεύομαι ότι κάποια μέρα θα τα καταφέρω και θα ζήσω και εγώ το παραμύθι μου.

Μια μέρα όμως πρέπει να ξυπνήσω και να δω την πραγματικότητα, να εκτιμήσω αυτά που έχω. Μια μέρα πρέπει να κοιτάξω ψηλά στον ουρανό, στον Ύψιστο. Μια μέρα θα ήθελα να προσευχηθώ και πραγματικά να είμαι χαρούμενη και ξέγνοιαστη. Mια μέρα να ξυπνήσω και να μη με νοιάζει τίποτα, να μη θέλω τίποτα, να κοιτάω ψηλά και να πω ευχαριστώ για όσα μου έδωσες και για άλλα τόσα που μου πήρες πριν καν μου δώσεις. Μια μέρα θέλω να σηκωθώ από το κρεβάτι δυνατή, αισιόδοξη, χωρίς να αναβάλλω τίποτα. Μια μέρα θέλω να χαμογελάσω στη τύχη μου και να της πω, “να ‘σαι καλά για ό,τι μου έφερες και για ό,τι άφησες να χάσω, ώστε να εκτιμήσω διπλά αυτά που έχω και θεωρώ δεδομένα”.