Εκεί που το θάρρος συναντά την αλήθεια σε περιμένω… Γιατί δεν είμαι όνειρο ή οπτασία, αλλά ούτε και φαντασίωση για να με βρίσκεις στο ίδιο σημείο όταν και όποτε θέλεις ή όταν με προσκαλείς στη σκέψη κατά τη βούλησή σου κάθε φορά… Είμαι γυναίκα με σάρκα, οστά, καρδιά και ψυχή κι έχω ανάγκη να σε νιώθω εδώ, κοντά μου, δίπλα μου, μέσα μου. Δίχως μάσκες, υπεκφυγές και αινιγματικά υπονοούμενα. Με την καρδιά σου ορθάνοιχτη, γυμνή κι ευάλωτη, σα να γεννήθηκε για να υπάρχει αποκλειστικά και μόνο για μένα!
Γιατί οι μουσικές και οι στίχοι των μοναχικών και πληγωμένων ποιητών δε μου αρκούν πια. Γιατί η ανάγκη για το στόμα σου πάνω στο στόμα μου, την ανάσα σου στο λαιμό μου και τα χάδια σου στο κέντρο της ύπαρξής μου είναι πια επιτακτική. Γιατί η απουσία σου από τη ζωή και την καθημερινότητά μου πονά σαν πληγή ανοικτή, κάθε που αλλάζει ο καιρός. Γιατί τα φευγαλέα, φοβισμένα κι ενοχικά χάδια σου στο κορμί μου, όταν για μέρες δεν τα νιώθω, μου λείπουν. Γιατί η απουσία σου με θλίβει, με θυμώνει και με πληγώνει. Και επειδή ξύπνησες όλα αυτά που άφηνα να κοιμούνται μέσα μου και τίποτα πέρα απ’ τα πάντα δεν αρκεί πια και ας πληρωθούν με ακριβό τίμημα.
Αν βρεις το θάρρος λοιπόν ποτέ, αλλά αποκλειστικά και μόνο τότε, έλα… Θα είμαι σ’ εκείνο το παγκάκι της ψυχής που συναντηθήκαμε κάποτε σε μια “ακρογιαλιά”… Θα είμαι μόνη, με μια αλήθεια που στριμωγμένη καιρό τώρα ασφυκτιά, ένα βιβλίο ανοιχτό σε μια σελίδα λευκή και θα σε περιμένω. Μην αργείς άλλο όμως, γιατί έχει πιάσει και νυχτώνει και κρυώνω…
Μαίρη Μακρή