Είμαστε ανείπωτες ιστορίες. Όλοι μας…

Δεν είμαστε πάντα προετοιμασμένοι για αυτό που έρχεται. Κάποιες φορές το διαισθανόμαστε αλλά μέχρι να συμβεί, μέχρι να εμφανιστεί μπροστά μας με ακλόνητα στοιχεία να μας δείξει ότι συνέβη πραγματικά, δεν το πιστεύουμε. Ώσπου γίνεται. Θέλοντας και μη… γίνεται. Άλλες φορές εσύ ο ίδιος προτρέχεις και το δημιουργείς. Δίνεις μια ευκαιρία για μια νέα αρχή ή ένα τέλος. Δεν είναι πάντα εύκολο. Λένε ότι όποιος δίνει το τέλος σε κάτι, το αποζητά και είναι μια λύτρωση για αυτόν. Όχι πάντα! Πολλές φορές δεν υπάρχει επιλογή. Είναι η μόνη λύση. Η μοναδική επιλογή που σου απομένει.

Πιστεύεις ότι αυτό είναι το σωστό και ας μην το θέλεις. Κι ας πονάει κι ας ουρλιάζει ο ψυχισμός σου. Έκανες ό,τι μπορούσες. Έδωσες ό,τι είχες. Προσπάθησες τόσο που έπιασες πάτο και δεν έχει παρακάτω. Μόνο τότε καταλαβαίνεις σε ποιο σημείο βρίσκεσαι. Όταν δεν έχει απομείνει τίποτα άλλο παρά μόνο εσύ, στο έλεος. Τι σου μένει λοιπόν; Να σηκωθείς και να ανέβεις. Εκεί αρχίζουν όλα. Εκεί σκληραίνεις, εκεί αλλάζεις, εκεί δημιουργείσαι και αναγεννιέσαι από την αρχή.

Ο πόνος σε μεταμορφώνει είχα γράψει κάποτε. Αληθεύει. Τώρα αν σε κάνει χειρότερο ή καλύτερο άνθρωπο από ότι ήσουν πριν, είναι ένα άλλο ζήτημα. Είμαστε ανείπωτες ιστορίες. Όλοι μας… Έχουμε διαδραματίσει τον προσωπικό μας ρόλο στη ζωή κάποιου ανθρώπου. Mερικές φορές κατ’ επανάληψη, όταν δεν παίρνουμε το μάθημά μας στη ώρα του. Πονάει να μένουν λόγια και συναισθήματα στα ανείπωτα. Να μην έχουν φωνή, χρώμα, επίγευση, μυρωδιά. Κλειδαμπαρωμένα κάπου βαθιά μέσα μας, με το κλειδί να παραμένει στα αζήτητα.