“Για όλα αυτά τα κατά συνθήκη ψεύδη…”. Την παραπάνω φράση την είχα διαβάσει σ’ ένα τίτλο βιβλίου μικρή θυμάμαι, ήταν και πολύ ενδιαφέρον. Έκτοτε δεν την ξανάκουσα. Μέχρι τότε που βαδίζαμε ανέμελα στην παραλία συζητώντας για κάτι που έλεγες ψέματα ξανά και ξανά. Σε ρώτησα “μα γιατί;” κι η απάντηση ήταν “Καταλαβαίνεις, τα κατά συνθήκη ψεύδη…”. Έμεινα λίγο να κοιτάζω το κενό συνειδητοποιώντας την υποκρισία που υπάρχει παντού, απ’ όλους μας, άλλος λίγο, άλλος πολύ…
“Θα βγούμε;” – “Σόρυ, δεν προλαβαίνω, έχω πολλές δουλειές να κάνω!”. Αποφυγή.
“Θα έρθεις;” – “Πρέπει να πάω σε μια οικογενειακή υποχρέωση!”
“Πώς είναι η οικογένεια;” – “Μια χαρά!”. Έχει προηγηθεί απίστευτος καυγάς.
“Η δουλειά πώς πάει;” – “Καλά, καλά!”. Υποφέρεις κάθε μέρα που πας.
Τώρα θα μου πεις, ανάλογα με το ποιόν συναλλάσσεσαι. Πώς να βγάλεις τα σώψυχά σου σ’ έναν άγνωστο; Το ψέμα όμως τρυπώνει παντού και μας δηλητηριάζει τη ζωή. Όταν φτάνει η ώρα που θα το χρησιμοποιείς και στους πλέον αγαπημένους, τότε ίσως καταλάβεις ότι δεν υπάρχει επιστροφή…
Στέλλα Σωτήρκου