Περνάς το δικό σου ζόρι. Σηκώνεις το δικό σου σταυρό. Οι γύρω έχουν γνώμη, έχουν συμβουλή για σένα και λύσεις, ενώ διατείνονται ότι ξέρουν και πώς νιώθεις. Και κάπου εκεί νιώθεις και κάτι άλλο… Τυφλός; Ανόητος; Από άλλο πλανήτη ίσως; Αδύναμος; Η αλήθεια είναι ότι κανείς που δεν έχει βρεθεί στη θέση σου, δεν είναι σωστό να έχει άποψη. Η πραγματικότητα είναι ότι όποιος δεν έχει βιώσει ανάλογη εμπειρία, δε μπορεί να καταλάβει ακόμη κι αν έχει την καλή διάθεση. Έξω από το χορό λοιπόν όπως πολύ σοφά λέει ο λαός… πολλά τραγούδια ξέρει κάποιος.
Διαφορετικά; Περπάτα με τα παπούτσια μου το μονοπάτι μου και τότε… μόνο τότε θα έχεις ιδέα τι αισθάνομαι ή τι μπορώ. Ευκολάκι να κάνεις τον δάσκαλο, τον κριτή, τον σοφό, τον δικαστή ή ακόμη και τον ψυχολόγο στη ζωή του άλλου. Βεβαιότατα βλέπεις πιο αντικειμενικά, αλλά όταν μιλάμε για συναισθήματα.. γνωρίζουμε όλοι πως η λογική κάνει τις βόλτες της. Όχι.. κανείς δε λέει ότι πάντοτε οι προθέσεις δεν είναι να βοηθήσει κάποιος ή ότι δεν υπάρχει ενσυναίσθηση. Κανείς δεν ισχυρίζεται ότι θα ήταν πιο ωφέλιμο να κλαίμε όλοι παρέα. Όμως αν ειλικρινά επιθυμείς να σταθείς σε έναν δικό σου άνθρωπο που υποφέρει και περνά δύσκολα, θέλει τρόπο.
Η προσέγγισή σου να έχει σεβασμό, κατανόηση κι υπομονή και ας πεις ακόμη και σκληρές αλήθειες. Δώσε του χρόνο κι αν δεν γίνεται κάτι άλλο για την ώρα… αρκεί η παρουσία σου. Κράτα του το χέρι και δείξε ότι είσαι μαζί του στην ανηφόρα. Έχε τα αυτιά σου ανοιχτά να τον ακούς και μόνο. Σκέψου στην τελική ότι ενίοτε ο χορός θα είναι δικός σου και θα βρίσκεσαι στη δική του θέση!
Θώμη Μπαλτσαβιά