Τα ‘παμε και τα συμφωνήσαμε, έτσι δεν είναι; Καλά ήταν όσο διήρκησε. Τα ψέματα όμως μας επιτέθηκαν σαν τέρας υπερφυσικό και μας διέλυσαν. Μην προτρέχεις για το ποιος έφταιξε. Χρειάζονται δυο για να γίνει το λάθος μοιραίο. Εκείνο που μου λείπει πιο πολύ απ’ όλα τώρα πια, είναι ο ερωτευμένος μου εαυτός. Αυτός που καθρεφτίζεται στα μάτια σου και πρόβαλλε στη ψυχή σου. Φόρεσα τα γυαλιά μου και γελούσα πλατιά στο φως.
Όταν ήρθε το σκοτάδι, δεν έβλεπα τίποτε, ούτε παραδεχόμουν. Κάποια στιγμή στο χρόνο, είδα δειλά την πραγματικότητα. Ανατρίχιασα κι έτρεξα μακριά σου. Αρνούμαι να σε ξαναδώ. Γι’ αυτό σου ζητώ μια χάρη, μην ξαναπεράσεις από δω, αυτή η πόρτα έκλεισε…
Στέλλα Σωτήρκου
Advertisements