Πόσες φορές δεν με άδειασες! Πόσες φορές ένιωσα ένα σακί δίχως περιεχόμενο να περιφέρεται, πόσες φορές συναρμολόγησα τα κομμάτια μου από την αρχή. Κι ενώ τα έβαζα μαζί σου, σύντομα κατάλαβα πως φταίω εγώ. Φταίω γιατί στο επιτρέπω. Φταίω γιατί σου έδειξα πως μπορείς να το κάνεις. Κυρίως φταίω επειδή το νιώθω, ενώ δεν υπάρχει λόγος. Αν κάποιος από τους δυο μας είναι άδειος, αυτός είσαι εσύ. Ανέκαθεν ήσουν τελικά. Και αφότου το συνειδητοποίησες… προσπάθησες να αδειάσεις εμένα, μήπως και νιώσεις καλύτερα.
Εσύ σαδιστικά ευχαριστημένος όταν το πετύχαινες κι εγώ με μαζοχιστική αγάπη να το δέχομαι, να το παραβλέπω, να μην του δίνω πολλή αξία. Ακόμη κι όταν έβαλα όρια, δεν τα σεβάστηκες και τα παραβίαζες ανελλιπώς. Κι ήρθε μια μέρα που έβαλα για λίγο την αγάπη στην άκρη για να δω καθαρά. Και είδα… είδα ότι δεν είσαι όλα αυτά που νόμιζα, αλλά εγώ σε έβλεπα έτσι. Είδα ότι εγώ σου έδωσα τη δύναμη να με κάνεις να νιώθω σαν άδειο σακί, άρα εγώ μπορώ να στην πάρω πίσω. Κι εκτός από το να δω, αποφάσισα κιόλας.
Αποφάσισα πως δε θα ξανανιώσω έτσι ό,τι κι αν γίνει. Ότι θα κάνω ό,τι χρειαστεί να το εμπεδώσεις κι εσύ κι εγώ. Ξέρεις γιατί; Γιατί απλά δεν είμαι ούτε άδειος άνθρωπος, ούτε σακί. Ξέρεις γιατί; Γιατί απλά δεν είσαι ικανός, μήτε έχεις κάποιο δικαίωμα να με αδειάζεις. Κι όσο για την αγάπη… την ξαναέβαλα στη θέση της, ώσπου να αποφασίσει εκείνη τα υπόλοιπα. Γιατί δυστυχώς ή ευτυχώς έχει αντοχή, ανοχή και δύναμη συγχώρεσης… ως πότε; Εκείνη ξέρει!
Θώμη Μπαλτσαβιά