Δεν μπορώ να σβήσω τις στιγμές σου από μέσα μου…

Τα χρόνια περνάνε, μα μου είναι δύσκολο να σβήσω στιγμές που με έκαναν να νιώσω απόλυτο έρωτα. Παντού υπάρχουν τα δικά σου σημάδια. Το άρωμά σου ακόμα υπάρχει στον χώρο, σαν να μην έφυγες ποτέ. Κάθε γωνιά του σπιτιού και μια ανάμνηση από εκείνο το φιλί, που δεν ένιωσα ξανά. Σε κάθε σημείο και μια αυθόρμητη αγκαλιά, ένα χάδι τρυφερό όταν έπλενα τα πιάτα. Μαγείρευα και ερχόσουν και με αγκάλιαζες, τόσο γλυκό και αυθόρμητο, μα και τόσο ερωτικό. Πώς να ξεχάσω κάθε φορά που ήταν να φύγεις, αυτή την θλίψη στα μάτια μου, αυτή την κίνηση που έκανες με το πεταχτό φιλί, λίγο πριν μπεις στο ασανσέρ; Έτρεχα στο μπαλκόνι να σε δω να απομακρύνεσαι, να χάνεσαι από το οπτικό μου πεδίο. Και τότε ένας κόμπος στην καρδιά μου, μου έκοβε την ανάσα. Σε έχανα, τότε ήταν για λίγο, αλλά κάθε σου αποχαιρετισμός έμοιαζε με έναν μικρό χωρισμό, με έναν θάνατο.

Κάθε φορά που έφευγες η ψυχή πονούσε, ένιωθα μέσα μου ότι κάποια στιγμή αυτό το αντίο θα είναι το τελευταίο. Και ήρθε η τελευταία αγκαλιά μπροστά στην πόρτα και η τελευταία φορά που βρισκόσουν στο “σπίτι μας” όπως έλεγες. Πώς να σβήσω στιγμές που με έμαθαν να αγαπώ αληθινά και να σέβομαι; Πώς να σβήσω στιγμές που με έκαναν να καταλάβω τον λόγο ύπαρξής μου; Γίνεται να σβήσω την στιγμή από το πρώτο μας φιλί; Τότε που όλα πάγωσαν; Τότε που ο χρόνος για πρώτη φορά σταμάτησε για να γευτώ αυτό το φιλί, τόσο έντονο, τόσο διαφορετικό; Ήξερα δεν θα υπάρξει ξανά το ίδιο.