Όλη η στοργή που ένιωθα για σένα, μετατράπηκε σε οργή. Οργή αδυσώπητη, με κατηγόρησες για ενδοοικογενειακή βία. Εκείνη τη στιγμή μπήκε η θεμέλιος λίθος για το παλατάκι μου. Άρχισε σιγά σιγά να επιστρέφει η στοργή και η οργή να απομακρύνεται. Στοργή για εμένα, για εσένα εαυτέ μου. Σε λυπάμαι… Βλέποντας πίσω και προσπαθώντας να βρω και να κρατήσω τις καλές μας στιγμές, συνειδητοποιώ την άνιση μάχη που έδινα τόσα πολλά χρόνια με έναν νάρκισσο. Μάχη να κρατηθώ συναισθηματικά ζωντανή, ψυχολογικά υγιής, να κρατηθώ άνθρωπος και όχι το φάντασμά μου. Με ανάγκασες να βαδίσω αυτό το δρόμο με την επώδυνη φυσική σου παρουσία παρούσα – απούσα. Με ανάγκασες να σε ξεριζώσω από μέσα μου, από τη ζωή μου, ζώντας μαζί σου έναν καθημερινό γολγοθά.
Μάζεψα λοιπόν όλες τις δυνάμεις και τις δυνατότητές μου και έχτισα σιγά σιγά το παλατάκι μου. Σήμερα δεν θα πω δεν έχω ανάγκη κανέναν, θα πω βάζω και κρατώ στη ζωή μου όποιον με κάνει να γελάω, να χαίρομαι, με ακούει, με νοιάζεται, με χρειάζεται, με βοηθάει, με αφήνει να τον βοηθήσω, να τον ακούσω. Σας ευχαριστώ όλους εσάς που ήσασταν δίπλα μου, που με ανεχτήκατε, που με αγκαλιάσατε, που με ακούσατε. Κανείς υγιείς δεν μπορεί και δεν θέλει να ζήσει μόνος του. Άλλο η μοναξιά και άλλο η μοναχικότητα. Ο εγωιστής για να αποφύγει την υποταγή, επιδιώκει την μοναξιά. Αποζητώ χρόνο να είμαι μόνη και τον απολαμβάνω. Φίλοι μου, σας ευχαριστώ για όλες τις ευκαιρίες που μου δώσατε να με αποδεχτώ, να γιατρευτώ, να συνεχίσω, να προχωρήσω.
Ειρήνη Αποστολίδου