Το είχε πει και ο Αριστοτέλης «ο άνθρωπος είναι από τη φύση του κοινωνικό όν» – θέλουμε την παρέα των άλλων για να επιβιώσουμε. Είναι μέρος της φύσης μας να αναζητούμε συντροφιά σε όλες τις στιγμές μας. Γιατί η λύπη όταν μοιράζεται μικραίνει και η χαρά διπλασιάζεται. Δε φτιαχτήκαμε για να είμαστε μόνοι. Και όσο κι αν προσπαθούμε να πείσουμε τον εαυτό μας – πρωτίστως – και τους άλλους πως περνάμε καλύτερα μονάχοι, γνωρίζουμε καλά πως τίποτα δε συγκρίνεται με τη συναναστροφή με άλλο κόσμο – με φίλους με τους οποίους περνάμε καλά, δημιουργούμε εμπειρίες και αναμνήσεις, με οικογένεια που μας φροντίζει και μας δίνει απλόχερα αγάπη, με ένα σύντροφο με τον οποίο ενώνουμε τις ζωές μας.
Φυσικά χρειαζόμαστε και χρόνο μόνοι. Είναι απαραίτητο αυτό για να ανασυγκροτηθούμε, να βάλουμε σε τάξη τις σκέψεις μας, να έρθουμε σε επαφή με τα θέλω και τα όνειρά μας. Αλλά όσα κρύβουν στη σιωπή οι κραυγές μας, μόνο εμείς οι ίδιοι το ξέρουμε όταν μας βαλτώνει η μοναξιά. Υπάρχει διαφορά στο να είσαι μόνος και να είσαι μοναχικός. Η καρδιά σου το γνωρίζει. Τόλμα να ανοιχτείς και θα δεις πόσο καλό κάνει το να γελάς σε μια ομήγυρη, να συμμετέχεις σε κοινές δράσεις και να βιώνεις τον κόσμο παρέα με άλλους. Δεν είναι ανάγκη να τα περνάμε όλα μόνοι. Δεν είναι αυτός ο σκοπός της ζωής μας. Φτιαχτήκαμε για να είμαστε μέρος ενός συνόλου. Και να πασχίζουμε να το κάνουμε καλύτερο με το να γινόμαστε πρώτα εμείς αξιέπαινοι.
Μαρία-Χριστίνα Δουλάμη
*https://mcswhispers.
*Instagram: @words_or_whispers