Η αλήθεια πάντα ακολουθεί το δρόμο της, πάντα σε βρίσκει, άσχετα αν εσύ θέλεις να την θάψεις. Πάντα αναβλύζει σαν καθάριο και κρυσταλλένιο νερό, που κυριαρχεί μέσα στην πηγή της. Περιμένει να ξεπετάξει, να ξεδιψάσει από τα ψέματα που την ποτίζουν. Μέσα από τα αποκαΐδια των ψεμάτων που επικρατούν, μέσα από τις στάχτες της αναγεννιέται. Μπορεί να χάνεται, μπορεί να κρύβεται, αλλά ποτέ δεν πεθαίνει. Ένα γνωστό γνωμικό λέει «όποιος λέει αλήθεια έχει το Θεό βοήθεια, όποιος λέει ψέματα πέφτει μέσα στα αίματα». Άδικα έχει μείνει αυτό το ρητό; Σαν χθες θυμάμαι που μου το έλεγε η γιαγιά μου, όταν ήμουν μικρούλα, φοβόμουν και προσπαθούσα να κρυφτώ μέσα στα ψέματα μου. Δεν ήξερα μεγαλώνοντας, ό,τι όσο και να θες να κρυφτείς, ουδέν κρυπτό υπό τον ήλιο.
Η αλήθεια πάντα λάμπει στο τέλος. Φανερώνεται αναμφισβήτητα και απαράμιλλα μπροστά σου. Κι όσο κι αν μας πονάει, πρέπει να την δεχόμαστε, είναι σαν το φάρμακο που πικρίζει αλλά πρέπει να το πάρεις για να θεραπευτείς. Είναι σαν το πόνο που έχεις μάθει να τον δέχεσαι, γιατί χωρίς σε αυτόν, να σε προειδοποιήσει για τους κινδύνους του σώματος σου, δεν θα την είχες γλυτώσει. Είναι ο νόμος της φύσης αλάνθαστος, αλλά θα μπορούσες να πεις και αδιάλλακτος. Δεν υπάρχει μισή αλήθεια, δεν υπάρχουν υπεκφυγές. Είναι εύκολο και ανώδυνο να θες να τη σκαπουλάρεις με ένα γλυκό ψέμα, σαν το γλυκό που έτρωγες κρυφά από το βάζο, νομίζοντάς ότι δεν θα σε πάρει χαμπάρι η μανούλα.
Τα ψέματα μεγαλώνοντας, μαθαίνεις ότι δεν είναι τόσο γλυκά κι αθώα όσο νόμιζες… Πολλές φορές πληγώνουν όταν τα ανακαλύπτεις κι ακόμα και ζωές μπορεί να σου κοστίσουν. Ενώ η αλήθεια όσο κι αν πονάει, πρέπει και θα την δεχτείς σαν την ιατρική συνταγή από το γιατρό σου. Κάποια στιγμή θα λυτρωθείς, θα πονάει λιγότερο αλλά θα μάθεις να ζεις με αυτήν…
Joanna Sou