Καμία φορά με πιάνει μια θλίψη… Άλλοτε κρατάει λίγο, όσο ένα τσιγάρο κι άλλοτε ξεχειλίζει, φτάνει σαν κόμπος στο λαιμό και βρίσκει διέξοδο να τρέξει δάκρυ καυτό από τα μάτια. Είναι αυτές οι στιγμές που φαντάζουν αιώνες, πιο δύσκολες απ’ όσο μπορεί να αντέξει η ψυχή μου. Ξεσπάω, φτάνω στα άδυτα του μυαλού και της καρδιάς, ξαναπερνάω τις εικόνες μας από το νου μου σαν παλιό ξεθωριασμένο φιλμ κι ίσως έτσι λυτρώνομαι. Ακουμπώ τα σύνορα του πόνου και περνάω στην αξιοπρέπεια. Ίσως το “μακριά” για εμάς είναι η μόνη λύτρωση. Ίσως η απόσταση αυτή είναι απαραίτητη για ξεφύγω από την τοξικότητά σου, που με κυνηγά ακόμη κι αν είμαστε χώρια.
Ίσως τελικά σε ζύγισα λάθος στην αρχή και δεν ήσουν αυτή η ολοκληρωμένη δήθεν, persona που ερωτεύτηκα. Δεν είσαι τέλειος κι επομένως δε μπορείς να με κρίνεις. Δε μπορείς να μου γεμίσεις τύψεις την ψυχή και μελανά αποτυπώματα στην καρδιά από το λόγια σου. Μην προσποιείσαι πως δήθεν μ’ αγαπάς στο τώρα, στο πριν, στο μετά… σε κανέναν χρόνο. Δεν μου αξίζει ν’ ακούσω κι αυτό το ψέμα από τα χείλη σου. Μόνο κάνε μου μια χάρη για να’ χω κάτι καλό να θυμάμαι από σένα… Μάζεψε το ψεύτικο ενδιαφέρον σου για τη ζωή μου, για το πώς περνάω πια και δείξε επιτέλους μια γνήσια αδιαφορία. Το προτιμώ!
Κωνσταντία